Απεργίες

Απεργίες

Με αφορμή τις απεργίες στη Wind και τη Vodafone, δημοσιεύουμε αποσπάσματα από την ανακοίνωση του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών:«Εδώ και αρκετό διάστημα οι εργαζόμενοι στις τηλεπικοινωνίες αντιμετωπίζουν τις συνέπειες της «απελευθέρωσης» των επικοινωνιών, της ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ και της έντασης του ανταγωνισμού ανάμεσα στις εταιρείες του κλάδου. Όλα τα προηγούμενα χρόνια οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών συσσώρευσαν τεράστια κέρδη μέσα από παχυλές κρατικές επιδοτήσεις και Ευρωπαϊκά προγράμματα. Πάνω από όλα όμως, αυτό που οδήγησε στην κερδοφορία των εταιρειών, ήταν η υπερεκμετάλλευση των ίδιων των εργαζόμενων. Οι απλήρωτες υπερωρίες, οι εντατικοί ρυθμοί, η επιμήκυνση του εργάσιμου χρόνου, η ανυπαρξία κλαδικής συλλογικής σύμβασης και βαρέων και ανθυγιεινών στο χώρο, η μισθολογική λιτότητα, η ελαστικοποίηση-διάλυση των εργασιακών σχέσεων, η δίωξη του συνδικαλισμού, ήταν τα δομικά υλικά του Ελντοράντο στις τηλεπικοινωνίες.Σήμερα ζητάνε από τους εργαζόμενους νέες «θυσίες» στο όνομα της κρίσης, με τις χαμένες θέσεις εργασίας, τις μη πληρωμές και την ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση των δικαιωμάτων τους! Μια σύντομη ανάγνωση του τελευταίου διαστήματος αρκεί, για να δείξει τις πραγματικές διαστάσεις της επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους: Απώλεια εκατοντάδων θέσεων εργασίας, σε όλες σχεδόν τις εταιρίες. Οι συμβασιούχοι αποτελούν τα πρώτα θύματα, καθώς μετά από χρόνια δουλειάς πετιούνται στην ανεργία για να «αντικατασταθούν» με νέους συμβασιούχους, ακόμα πιο ελαστικούς. Οι υπεργολαβίες και το φραντσάιζ απειλούν να διαλύσουν κάθε σταθερότητα στις εργασιακές σχέσεις. Η εργοδοσία στο όνομα της «συγκράτησης» των απολύσεων και της οικονομικής κρίσης, προσπαθεί να παγώσει τους μισθούς και τις συλλογικές συμβάσεις. Αποφασιστικός παράγοντας για το σταμάτημα των σχεδίων της εργοδοσίας είναι ο συλλογικός αγώνας των εργαζομένων. Οι αγώνες, οι αντιστάσεις που αναπτύσσονται στον κλάδο, τα νέα σωματεία που φτιάχτηκαν το τελευταίο διάστημα, δείχνουν πως οι εργαζόμενοι αναζητούν τρόπους να οργανωθούν και να παλέψουν και πως η εργοδοσία δεν είναι πια μόνη. Κάθε απόλυση, κάθε παραβίαση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, πρέπει να είναι πραγματική μάχη, να συνδέεται με τον αγώνα όλων μας. Η συλλογικότητα, κόντρα στις αυταπάτες του ατομικού βολέματος και πως «ο καθένας μόνος του θα τη γλιτώσει», είναι ο δικός μας δρόμος. Είναι η αγωνιστική ταξική ενότητα των εργαζομένων κόντρα στη λογική που μας καλεί να διαχειριστούμε την κρίση από κοινού με τους εργοδότες, να την πληρώσουμε εμείς δηλαδή, κόντρα στην πολιτική της ανασφάλειας, της ανεργίας, της ελαστικής εργασίας και των απαράδεκτων συνθηκών ζωής και εργασίας.»