Ελαιώνας: Mall τέλος

Ελαιώνας: Mall τέλος

Στις 15.10.2009 εκδόθηκε η οριστική απόφαση του Συμβουλίου της επικρατείας σχετικά με την ανάπλαση στον Βοτανικό. Η απόφαση δικαιώνει απόλυτα τους ενεργούς κατοίκους, τους φορείς και τις συλλογικότητες που εξ αρχής εναντιώθηκαν στα σχέδια για τη δημιουργία εμπορικού κέντρου στον Ελαιώνα.
Η απόφαση δίνει το πράσινο φως για την κατασκευή του γηπέδου, ακυρώνει όμως ως αντισυνταγματικές και αντίθετες με την προστασία του περιβάλλοντος, τις σχετικές διατάξεις, που προέβλεπαν τη δημιουργία εμπορικού κέντρου και δημαρχιακού μεγάρου σε χώρο που από το 1995 προορίζεται για τη δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου.
Παρά την απόφαση, ο Δήμαρχος Αθηναίων Ν. Κακλαμάνης κάνει πως δεν καταλαβαίνει και σε ανακοίνωση του καταφέρεται για άλλη μια φορά κατά των «πολιτών» (εντός εισαγωγικών!) που προσέφυγαν στο ΣτΕ, καλώντας τους να μην το …ξανακάνουν. Όσο για τη νέα κυβέρνηση, παρά την προσπάθειά της να οικοδομήσει το οικολογικό της προφίλ, μετά την απόφαση του ΣτΕ, δεν έχει τοποθετηθεί, ή πολύ περισσότερο, δεσμευθεί για το μέλλον του Ελαιώνα.
Σήμερα, όλοι αυτοί που συκοφαντούσαν τους ενεργούς πολίτες, γιατί υποτίθεται ότι έβαζαν εμπόδια στο γήπεδο του ΠΑΟ, είναι απολύτως εκτεθειμένοι. Μετά την απόφαση του ΣτΕ, είναι περισσότερο από σαφές ότι αυτό που τους ενδιέφερε δεν ήταν το γήπεδο αλλά η προώθηση ιδιωτικών σχεδιασμών και συμφερόντων.
Η απόφαση του ΣτΕ, βάζει τέλος στα σχέδια για την τσιμεντοποίηση του Ελαιώνα και αποτελεί σοβαρή παρακαταθήκη για τη δημιουργία εκτεταμένων χώρων πρασίνου. Μετά την νικηφόρα έκβαση αυτής της μάχης σήμερα, η προοπτική της δημιουργίας μητροπολιτικού πάρκου στον Ελαιώνα, παραμένει ανοιχτή και αποτελεί το επόμενο στοίχημα. Με τη στήριξη και την ενεργή συμμετοχή όλων μας μπορεί να γίνει πραγματικότητα.

Απεργίες

Απεργίες

Με αφορμή τις απεργίες στη Wind και τη Vodafone, δημοσιεύουμε αποσπάσματα από την ανακοίνωση του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών:«Εδώ και αρκετό διάστημα οι εργαζόμενοι στις τηλεπικοινωνίες αντιμετωπίζουν τις συνέπειες της «απελευθέρωσης» των επικοινωνιών, της ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ και της έντασης του ανταγωνισμού ανάμεσα στις εταιρείες του κλάδου. Όλα τα προηγούμενα χρόνια οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών συσσώρευσαν τεράστια κέρδη μέσα από παχυλές κρατικές επιδοτήσεις και Ευρωπαϊκά προγράμματα. Πάνω από όλα όμως, αυτό που οδήγησε στην κερδοφορία των εταιρειών, ήταν η υπερεκμετάλλευση των ίδιων των εργαζόμενων. Οι απλήρωτες υπερωρίες, οι εντατικοί ρυθμοί, η επιμήκυνση του εργάσιμου χρόνου, η ανυπαρξία κλαδικής συλλογικής σύμβασης και βαρέων και ανθυγιεινών στο χώρο, η μισθολογική λιτότητα, η ελαστικοποίηση-διάλυση των εργασιακών σχέσεων, η δίωξη του συνδικαλισμού, ήταν τα δομικά υλικά του Ελντοράντο στις τηλεπικοινωνίες.Σήμερα ζητάνε από τους εργαζόμενους νέες «θυσίες» στο όνομα της κρίσης, με τις χαμένες θέσεις εργασίας, τις μη πληρωμές και την ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση των δικαιωμάτων τους! Μια σύντομη ανάγνωση του τελευταίου διαστήματος αρκεί, για να δείξει τις πραγματικές διαστάσεις της επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους: Απώλεια εκατοντάδων θέσεων εργασίας, σε όλες σχεδόν τις εταιρίες. Οι συμβασιούχοι αποτελούν τα πρώτα θύματα, καθώς μετά από χρόνια δουλειάς πετιούνται στην ανεργία για να «αντικατασταθούν» με νέους συμβασιούχους, ακόμα πιο ελαστικούς. Οι υπεργολαβίες και το φραντσάιζ απειλούν να διαλύσουν κάθε σταθερότητα στις εργασιακές σχέσεις. Η εργοδοσία στο όνομα της «συγκράτησης» των απολύσεων και της οικονομικής κρίσης, προσπαθεί να παγώσει τους μισθούς και τις συλλογικές συμβάσεις. Αποφασιστικός παράγοντας για το σταμάτημα των σχεδίων της εργοδοσίας είναι ο συλλογικός αγώνας των εργαζομένων. Οι αγώνες, οι αντιστάσεις που αναπτύσσονται στον κλάδο, τα νέα σωματεία που φτιάχτηκαν το τελευταίο διάστημα, δείχνουν πως οι εργαζόμενοι αναζητούν τρόπους να οργανωθούν και να παλέψουν και πως η εργοδοσία δεν είναι πια μόνη. Κάθε απόλυση, κάθε παραβίαση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, πρέπει να είναι πραγματική μάχη, να συνδέεται με τον αγώνα όλων μας. Η συλλογικότητα, κόντρα στις αυταπάτες του ατομικού βολέματος και πως «ο καθένας μόνος του θα τη γλιτώσει», είναι ο δικός μας δρόμος. Είναι η αγωνιστική ταξική ενότητα των εργαζομένων κόντρα στη λογική που μας καλεί να διαχειριστούμε την κρίση από κοινού με τους εργοδότες, να την πληρώσουμε εμείς δηλαδή, κόντρα στην πολιτική της ανασφάλειας, της ανεργίας, της ελαστικής εργασίας και των απαράδεκτων συνθηκών ζωής και εργασίας.»

Εξάρχεια, Νίκαια,

Εξάρχεια, Νίκαια,
σύντομα και στη γειτονιά σας

Εξάρχεια: Από το βράδυ της 8/10, εκατοντάδες όργανα της "προστασίας του πολίτη" (διμοιρίες ΜΑΤ, ειδ. φρουροί, ομάδα Ζ, Δ, και ασφαλίτες με πολιτικά) καταλαμβάνουν με στρατιωτικού τύπου επιχείρηση τα Εξάρχεια (περικύκλωση και αποκλεισμός της περιοχής για πολλές ώρες και σε τακτά διαστήματα από τότε).Συμπεριφερόμενοι ως στρατός κατοχής, προχωρούν σε εξευτελιστικές σωματικές έρευνες κατοίκων και θαμώνων, σε εκφοβιστικούς ελέγχους στοιχείων, σε αυθαίρετες προσαγωγές και συλλήψεις. με προφανή στόχο την κατατρομοκράτηση του κόσμου που διαμένει και συχνάζει στην περιοχή
Νίκαια: Μετά τη βίαιη καταστολή της πορείας διαμαρτυρίας για την δολοφονία του πακιστανού μετανάστη Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ από όργανα της τάξης, (εξαιτίας, σας υπενθυμίζουμε, της ιδιαίτερης μεταχείρησης του στο ΑΤ της Νίκαιας, η οποία δεν περιορίστηκε στο ξυλοδαρμό του), που κατέληξε σε ανοιχτή σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής, η "Κοκκινιά" ξανάζησε το τι σημαίνει κατοχή και μπλόκο, αυτή τη φορά όμως από τους "προστάτες του πολίτη". Το σκηνικό και εδώ, ίδιο με τα Εξάρχεια (αστυνομικά μπλόκα και σωματικές έρευνες, κτλ) με μία όμως σημαντική διαφορά: οι 5 από τους 8 συλληφθέντες διώκονται για κακουργήματα με βάση τον ¨κουκουλονόμο", γεγονός που σημαίνει ότι αντιμετωπίζουν άμεσα το ενδεχόμενο προφυλάκισής τους.
Αυτά τα δύο δείγματα γραφής της "νέας" κυβέρνησης, καθιστούν ξεκάθαρο πως στόχος της είναι όχι ο περιορισμός (τουλάχιστον) της αστυνομικής καταστολής και αυθαιρεσίας της προηγούμενης περιόδου (θύμα της οποίας υπήρξε ο Αλ Γρηγορόπουλος, ας μην το ξεχνάμε), αλλά η αναβάθμισή της: τα όργανα της τάξης αποκτούν πλέον χαρακτηριστικά δυνάμεων κατοχής με απεριόριστες εξουσίες, Οπως και στο παρελθόν, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το περασμένο Δεκέμβρη, είμαστε εμείς, οι πολίτες αυτού του τόπου, που μπορούμε να αντιστρέψουμε αυτή την καταστροφική για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας εξέλιξη. Διαφορετικά, τα μπλόκα και οι συνακόλουθοι εξευτελισμοί και ποδοπάτηση της ανθρώπινής αξιοπρέπειάς μας, θα φτάσουν σύντομα και στις γειτονιές μας.

«Φουρτούνα» στο λιμάνι

«Φουρτούνα» στο λιμάνι

Η "φουρτούνα" που έχει ξεσπάσει στο εμπορικό λιμάνι του Πειραιά, δεν είναι χθεσινή. Ο αγώνας, που συκοφαντήθηκε από τα ΜΜΕ και χτυπήθηκε με ΜΑΤ και χημικά από την προηγούμενη κυβέρνηση, κρατάει πάνω από δυο χρόνια. Ήταν αγώνας ενάντια στην παραχώρηση - ξεπούλημα του ΟΛΠ, για να μην παραχωρηθεί μια κερδοφόρα επιχείρηση, για να μην καταστρατηγηθούν τα δικαιώματα των εργαζομένων.Ο ΟΛΠ είναι μια διαχρονικά κερδοφόρα επιχείρηση –το 2007 είχε καθαρά κέρδη 36 εκ. ευρώ, ενώ κέρδη είχε παρά τα προβλήματα, λόγω της πρόθεσης της κυβέρνησης να παραχωρήσει το λιμάνι, ακόμη και το 2008. Το πλέον εξοργιστικό είναι ότι παραχωρείται, με αποικιοκρατικούς ορούς μια στρατηγικής σημασίας για την ελληνική οικονομία δημόσια επιχείρηση με υψηλή κερδοφορία.
Η COSCO παίρνει το λιμάνι για 40 χρόνια και σαν να μην έφτανε αυτό της παραχωρούνται πρωτοφανείς φοροαπαλλαγές.
Η ενημέρωση όμως για όλα αυτά απουσιάζει από τα ΜΜΕ αντίθετα πλεονάζουν οι αναφορές στα «ρετιρέ» και στους «αριστοκράτες λιμενεργάτες». Ποια όμως είναι η πραγματικότητα για αυτό το θέμα; Οι εργαζόμενοι έχουν πολλές φόρες με συγκεκριμένα στοιχεία απαντήσει σε αυτή την προσπάθεια συκοφάντησης. Ο μέσος μισθός ενός εργαζομένου στον ΟΛΠ είναι περίπου 1500 ευρώ. Τα υπόλοιπα αφορούν υπερωριακή απασχόληση και Σαββατοκύριακα και αφορούν ελαχίστους εργαζομένους (χείριστες ειδικών μηχανημάτων). Αλλά αλήθεια ποια λογική επιτρέπει να μην πληρώνονται οι υπερωρίες;
Το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση κατήγγειλε σε υψηλούς τόνους τη σύμβαση ως αποικιοκρατική, ως ξεπούλημα, ως βλαπτική για το δημόσιο συμφέρον και προεκλογικά υποσχόταν ότι μόλις γίνει κυβέρνηση θα την ακυρώσει. Σήμερα μιλάει για επαναδιαπραγμάτευση χωρίς να θίγει την ουσία της σύμβασης. Αντίθετα κάνει προτάσεις στους κινέζους για επέκταση της συμφωνίας με την COSCO.
Οι εργαζόμενοι στο λιμάνι του Πειραιά έχουν δώσει αγώνα για χρόνια υπερασπίζοντας πρώτα από όλα τη δημόσια περιουσία και δεν δείχνουν διατιθέμενοι να καμφθούν από κάποια ψίχουλα που ίσως τους παραχωρηθούν. Όπως οι ίδιοι μάλιστα λένε «πρώτα δημόσιο το λιμάνι και μετά τα εργασιακά».

Εξάρχεια, Νίκαια, σύντομα και στη γειτονιά σας

Εξάρχεια, Νίκαια, σύντομα και στη γειτονιά σας
ένα κείμενο του Πασχάλη Ντ. για την καταστολή

Εξάρχεια: Από το βράδυ της 8/10, εκατοντάδες όργανα της "προστασίας του πολίτη" (διμοιρίες ΜΑΤ, ειδ. φρουροί, ομάδα Ζ, Δ, και ασφαλίτες με πολιτικά) καταλαμβάνουν με στρατιωτικού τύπου επιχείρηση τα Εξάρχεια (περικύκλωση και αποκλεισμός της περιοχής για πολλές ώρες και σε τακτά διαστήματα από τότε).Συμπεριφερόμενοι ως στρατός κατοχής ισάξιος των ισραηλινών δυνάμεων στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, προχωρούν σε εξευτελιστικές σωματικές έρευνες κατοίκων και θαμώνων, σε εκφοβιστικούς ελέγχους στοιχείων, σε αυθαίρετες προσαγωγές και συλλήψεις. με προφανή στόχο την κατατρομοκράτηση του κόσμου που διαμένει και συχνάζει στην περιοχή

Νίκαια: Μετά τη βίαιη καταστολή της πορείας διαμαρτυρίας για την δολοφονία του πακιστανού μετανάστη Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ από όργανα της τάξης, (εξαιτίας, σας υπενθυμίζουμε, της ιδιαίτερης μεταχείρησης του στο ΑΤ της Νίκαιας, η οποία δεν περιορίστηκε στο ξυλοδαρμό του), που κατέληξε σε ανοιχτή σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής, η "Κοκκινιά" ξανάζησε το τι σημαίνει κατοχή και μπλόκο, αυτή τη φορά όμως από τους "προστάτες του πολίτη". Το σκηνικό και εδώ, ίδιο με τα Εξάρχεια (αστυνομικά μπλόκα και σωματικές έρευνες, κτλ) με μία όμως σημαντική διαφορά: οι 5 από τους 8 συλληφθέντες διώκονται για κακουργήματα με βάση τον ¨κουκουλονόμο", γεγονός που σημαίνει ότι αντιμετωπίζουν άμεσα το ενδεχόμενο προφυλάκισής τους.

Αυτά τα δύο δείγματα γραφής της "νέας" κυβέρνησης, καθιστούν ξεκάθαρο πως στόχος της είναι όχι ο περιορισμός (τουλάχιστον) της αστυνομικής καταστολής και αυθαιρεσίας της προηγούμενης περιόδου (θύμα της οποίας υπήρξε ο Αλ Γρηγορόπουλος, ας μην το ξεχνάμε), αλλά η αναβάθμισή της: τα όργανα της τάξης αποκτούν πλέον χαρακτηριστικά δυνάμεων κατοχής με απεριόριστες εξουσίες, Οπως και στο παρελθόν, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το περασμένο Δεκέμβρη, είμαστε εμείς, οι πολίτες αυτού του τόπου, που μπορούμε να αντιστρέψουμε αυτή την καταστροφική για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας εξέλιξη. Διαφορετικά, τα μπλόκα και οι συνακόλουθοι εξευτελισμοί και ποδοπάτηση της ανθρώπινής αξιοπρέπειάς μας, θα φτάσουν σύντομα και στις γειτονιές μας.

ΚΑΓΚΕΛΑ ΚΑΙ ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΟΙ

του Γιώργου Α.

Ο δημαρχος Κουταλάκης με τον αρχιφύλακα Κονιδάρη και τον μαστρο-Σουρβίνο εκτελώντας πιθανόν εντολές των πραγματικών ιδιοκτητών της πλατείας, των φιλήσυχων μαγαζάτορων, μάντρωσαν με χιαστή ελλεεινά κάγκελα την πυραμίδα και όλους τους χώρους πρασίνου γύρω από αυτήν για να σταματήσουν τα παιδάκια να παίζουν ελεύθερα και ακύνδινα με το χώμα και το πράσινο.

Η κίνηση αυτή είναι απόδειξη για την ανύπαρκτη επαφή της δημοτικής αρχής με την πραγματικότητα της πόλης, δίνοντας προτεραιότητα στο φαίνεσθαι και όχι στο ζειν. Συγκεκριμένα βάζοντας λουλουδάκια και γκαζόν θα υποστηρίξουν πως έκαναν όμορφο αυτό που βλέπουμε (την πλατεία), αγνοώντας πλήρως ότι στους μακιγιαρισμένους πλέον χώρους πρασίνου, λάμβανε μία από τις πιο σημαντικές δράσης της ζωής μας,

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ


ΒΓΑΛΤΕ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ, ΑΦΗΣΤΕ ΜΑΣ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΜΕ.


ΟΙ ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΟΙ ΤΗΣ Ν. ΣΜΥΡΝΗΣ
ΚΟΥΤΕΛΑΚΗΣ-ΣΟΥΡΒΙΝΟΣ-ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ
ΜΑΝΤΡΩΣΑΝ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ

ΑΦΑΙΡΩΝΤΑΣ

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ

ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΑΚΙΝΔΥΝΑ

Ιουλιανά - Πέτρουλας

Εισήγηση του σ. Στέλιου

στην εκδήλωση για τα Ιουλιανά και το Σωτήρη Πέτρουλα

της 21 Ιουλίου 2009 στον Ελεύθερο Γαλαξία

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΓΑΛΑΞΙΑΣ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ «ΙΟΥΛΙΑΝΑ» & ΣΩΤΗΡΗ ΠΕΤΡΟΥΛΑ

Σήμερα συμπληρώνονται 44 χρόνια από τη δολοφονία του αριστερού φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα, κατά τη διάρκεια μιας μαχητικής διαδήλωσης που επιχείρησε να σπάσει τον αστυνομικό κλοιό και να προχωρήσει στη Βουλή. Η ημερομηνία είναι η 21η Ιουλίου του 1965, 6 μέρες μετά την παραίτηση του Γεωργίου Παπανδρέου από την πρωθυπουργία.

Η παραίτηση του Παπανδρέου ήταν το αποτέλεσμα της ρήξης ανάμεσα στην κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου και το Παλάτι, εξαιτίας της άρνησης του βασιλιά να υπογράψει την αποπομπή του φιλοβασιλικού Πέτρου Γαρουφαλλιά από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Λίγες ώρες μετά την παραίτηση Παπανδρέου, ο βασιλιάς διορίζει την κυβέρνηση Αθανασιάδη-Νόβα, που αποτελείται από βουλευτές της Ένωσης Κέντρου που «αποστάτησαν». Από εδώ και εμπρός ξεκινά η μεγαλύτερη λαϊκή κινητοποίηση μετά τον Εμφύλιο που θα κρατήσει περίπου 70 ημέρες.

Γιατί ασχολούμαστε με αυτή την κινητοποίηση, τι έχει να μας πει σήμερα; Δεν είναι μόνο το τετριμμένο αν και ουσιαστικό ότι «η μνήμη είναι αγώνας ενάντια στη λήθη που επιβάλλει η εξουσία», είναι ότι νέες γενιές και νέες δυνάμεις που δεν κουβάλαγαν την ήττα της προηγούμενης γενιάς ήλθαν στο προσκήνιο, στο δημόσιο χώρο, χωρίς να μπορεί κανείς να τους καθοδηγήσει. Ήταν μια πρωτοφανής «πολιτική των δρόμων», όπου αμφισβητήθηκε ό,τι μέχρι τότε ήταν επιτρεπτό ή πραγματοποιήσιμο (αυτό θυμίζει και λίγο το Δεκέμβρη του 2008). Τα δρομολόγια των διαδηλώσεων άλλαζαν κάτω από την πίεση των διαδηλωτών, οι ομάδες περιφρούρησης σαρώνονταν, διαδηλωτές ξημεροβραδιάζονταν κάτω από τα γραφεία των βουλευτών για να τους πείσουν με το καλό ή το άγριο να μην «αποστατήσουν», νέοι εργάτες έστηναν οδοφράγματα και απαντούσαν με ξύλα, πέτρες και μολότοφ στη βία της αστυνομίας, οι διαδηλωτές έκαιγαν τις εφημερίδες του Συγκροτήματος Λαμπράκη κ.α. όταν εμφανίζονταν με «περίεργα» πρωτοσέλιδα. Το κυριότερο: το «πεζοδρόμιο» διατύπωνε αιτήματα που δεν χωρούσαν στα πολιτικά προγράμματα της Ένωσης Κέντρου και της ΕΔΑ.

Ποιο ήταν το ευρύτερο περιβάλλον, μέσα στο οποίο πρόβαλλε αυτή η μεγάλη κινητοποίηση; Η αλήθεια είναι ότι τη δεκαετία του 1960 όλα άλλαξαν. Από τη μία, έχουμε τεράστια ποσοτική υλική αύξηση, τεχνολογική μεταβολή, κράτος πρόνοιας, αγροτική έξοδο, πολιτιστικό μοντερνισμό. Είναι εποχή υψηλών προσδοκιών. Από την άλλη, υπάρχει η νίκη της Κούβας, η Αλγερία, οι Βιετκόνγκ, η επανάσταση προχωρούσε στις αποικίες, υπάρχει δυσαρέσκεια από την πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης (το σύνθημα του ΚΚΣΕ είναι «ειρηνική συνύπαρξη» ανάμεσα στο καπιταλιστικό και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο – ούτε λόγος για επανάσταση), υπάρχει το νέο παράδειγμα της Κίνας. Η αίσθηση είναι ότι ο κόσμος βαίνει σε μια κατάσταση εξέγερσης. Το παγκόσμιο 1968 δεν είναι μακριά…

Η Ελλάδα του 1960 μόλις βγαίνει από τον Εμφύλιο πόλεμο. Υπάρχει πολύ μεγάλη οικονομική ανάπτυξη, συγκέντρωση στις πόλεις, μετανάστευση (στο διάστημα 1950-1970 750.000 ήταν οι έλληνες μετανάστες). Ο στρατός και το παλάτι είναι βασικοί σπόνδυλοι του πλέγματος εξουσίας που συγκροτήθηκε μετά τον εμφύλιο. Διατηρείται ακόμα το ασφυκτικό πλαίσιο που επέβαλλαν οι νικητές του Εμφυλίου στους ηττημένους, αλλά για πρώτη φορά αυτό το πλαίσιο αμφισβητείται έντονα.

Υπάρχει απονομιμοποίηση της εθνικοφροσύνης, που συνεχώς διευρύνεται, αρχικά μετά τις εκλογές του 1958, όπου η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ) γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση με 25%, αλλά κυρίως μετά το 1960 όπου έχουμε πλέον τη σταδιακή ανάταση του κινήματος –μια ημερομηνία έναρξης της εμφάνισης του «λαϊκού παράγοντα» στο πολιτικό προσκήνιο θα μπορούσε να είναι η 1η Δεκεμβρίου του 1960 με τη βιαιότατη απεργία των οικοδόμων. Την ημέρα εκείνη τραυματίζονται στις συγκρούσεις 70 χωροφύλακες και ο οικοδόμος βγαίνει από τα τάρταρα της κοινωνικής περιφρόνησης και γίνεται πρωταγωνιστής της κοινωνικής ζωής. Έκτοτε σε όλες τις συγκρούσεις με την αστυνομία όταν φοιτητές και άλλοι εργαζόμενοι τα έβλεπαν σκούρα φώναζαν στους αστυνομικούς το σύνθημα «έρχονται οι οικοδόμοι». Ο ανατολίτικος θρήνος του Καζαντζίδη δίνει τη θέση του στο αισιόδοξο μαρς του Θεοδωράκη.

Ακολουθούν μεγάλες απεργίες σε πολλούς κλάδους –οι οικοδόμοι επέβαλλαν την 7ωρη εργασία χωρίς να ρωτήσουν κανένα!–, το κίνημα ειρήνης με τις μαραθώνιες πορείες, ο «ανένδοτος», αγροτικές εξεγέρσεις, οι μεγάλοι φοιτητικοί αγώνες του πρώτου μισού της δεκαετίας του 1960, αυτοτελής συγκρότηση των εργατικών σωματείων έξω από την ΓΣΕΕ –τα περίφημα 115 σωματεία, τα οποία ήταν στην πραγματικότητα πολύ περισσότερα. Παράλληλα, η Ελλάδα γνωρίζει εκείνη την αξιομνημόνευτη πολιτιστική άνοιξη.

Το κράτος αντεπιτίθεται: εκλογές βίας και νοθείας το 1961, δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963, άγρια καταστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων, έκρηξη νάρκης κατά τη διάρκεια εκδήλωσης για την Αντίσταση στο Γοργοπόταμο το 1964 με 13 νεκρούς, προβοκάτσιες στο στρατό, η υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ.

Κι η Αριστερά; H πολιτική της ΕΔΑ προσδιορίζεται από το πρόγραμμα της «Εθνικής Δημοκρατικής Αλλαγής», που προϋπόθετε σταδιακές αλλαγές χωρίς να θίγονται οι καπιταλιστικές σχέσεις. Η κινητήρια δύναμη του προγράμματος είναι η συμμαχία μιας υποτιθέμενης «εθνικής αστικής τάξης» με τους διανοουμένους, τους αγρότες και την εργατική τάξη. Σε αυτό το πλαίσιο η ΕΔΑ επιδιώκει τη συμπόρευση με το Κέντρο, που υποτίθεται ότι εκφράζει αυτή την «εθνική αστική τάξη». Υπάρχει έκδηλο το βάρος της ήττας της εαμικής επανάστασης και η αγωνία της Αριστεράς να υπάρχει ως «εθνική δύναμη». Παρόλαυτα η ΕΔΑ είναι το μοναδικά οργανωμένο κόμμα, με τη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη να αριθμεί δεκάδες χιλιάδες μέλη και εκατοντάδες Λέσχες σε όλη την Ελλάδα. Ειδικά η ΔΝΛ μπορούμε να πούμε ότι ήταν ένα πρωτόγνωρο πολιτικό και πολιτιστικό κίνημα.

Μέσα σε κλίμα λαϊκής ανάτασης θα έρθει στην εξουσία η Ένωση Κέντρου πρώτα το 1963 για ένα μικρό χρονικό διάστημα και μετά το 1964 για να εκφράσει αυτή τη λαϊκή ανάταση, πέρα και έξω όμως από τις αρχικές προθέσεις και τη συνείδηση του πολιτικού της προσωπικού. Σύντομα θα εκπροσωπήσει πολιτικά το ηττημένο εαμογενές λαϊκό μπλοκ, κυρίως διότι η γραμμή του Κέντρου ήταν αγωνιστικότερη από της ΕΔΑ (η ΕΚ καθοδηγούσε τον αντιδεξιό Ανένδοτο αγώνα των ετών ‘61-‘63) και πιο αξιόπιστη ως αστική εναλλακτική λύση. Ταυτόχρονα με τον αντιδεξιό αγώνα η ΕΚ κάνει αντικομμουνιστικό αγώνα, με άλλες μεθόδους από εκείνες της ΕΡΕ, ο περίφημος «διμέτωπος αγώνας». Είναι συνεπώς μια αστική εναλλακτική λύση μέσα στο πλαίσιο του μετεμφυλιακού κράτους.

Η κυβέρνηση της ΕΚ προχώρησε άμεσα σε φιλολαϊκά μέτρα, όπως πολιτική παροχών προς τις λαϊκές τάξεις –δωρεάν παιδεία-, ρύθμιση των αγροτικών χρεών, απόλυση των πολιτικών κρατουμένων. Χαλαρώνει κάπως τα αστυνομικά μέτρα, αποδέχεται όμως ότι ο στρατός και οι δυνάμεις ασφαλείας ανήκουν στη δικαιοδοσία του παλατιού, ενώ συνεχίζει την αντικομμουνιστική ρητορική που συχνότατα μετατρέπεται σε καταστολή των αγώνων και της Αριστεράς. Οι Λαμπράκηδες αποτελούν συχνά τον στόχο του Γ. Παπανδρέου. Επί Παπανδρέου βγήκε και η σχετική εγκύκλιος 1010 που απέβαλλε από όλα τα σχολεία τους μαθητές Λαμπράκηδες.

Το ερώτημα όμως είναι γιατί προκάλεσε τέτοιες αντιδράσεις μια μετριοπαθής αστική πολιτική; Ίσως να μην προκαλούσε αν αυτή η μετριοπαθής πολιτική δεν συνδεόταν με την αυτόνομη παρέμβαση των λαϊκών μαζών στις πολιτικές εξελίξεις, τους αγώνες των εργαζομένων και των νέων το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1960, όπως επίσης με τη σταδιακή αποδέσμευση νέων μεσαίων στρωμάτων από την ιδεολογία της εθνικοφροσύνης.

ΙΟΥΛΙΑΝΑ

--- Στις 15 Ιουλίου ο Παπανδρέου λοιπόν παραιτείται και ορίζεται κυβέρνηση από τα Ανάκτορα. Διαλύεται από την αστυνομία η αυθόρμητη συγκέντρωση έξω από τη Βουλή.

--- Στις 17 Ιουλίου γίνεται συγκέντρωση στο γήπεδο του Παναθηναϊκού γιατί ο υπουργός δημόσιας τάξης Τούμπας απαγόρεψε την πορεία. Ο κόσμος κινείται προς το Σύνταγμα παραμερίζοντας τους «εφόρους τάξης», τις ομάδες περιφρούρησης της ΕΔΑ. Εκεί πολλοί από τους «εφόρους τάξης» θα πετάξουν τα περιβραχιόνια τους και θα συμπαραταχθούν με το πλήθος. Τα συνθήματα είναι αντιμοναρχικά, λχ. «Έξω η γκεσταπίτισσα» -δηλ. η βασιλομήτωρ Φρειδερίκη- και «δημοψήφισμα», σε αντιδιαστολή με αυτά που πάει να επιβάλλει η καθοδήγηση της ΕΔΑ και που δε βάζουν πολιτειακό θέμα, λχ. «η Αυλή να μαντρωθεί».

--- Στις 27 Ιουλίου γίνεται η γενική πολιτική απεργία. Τα πάντα παραλύουν. Το πλήθος δεν υπακούει τις εκκλήσεις των μεγαφώνων να διαλυθεί η συγκέντρωση στην πλατεία Ομονοίας και σύντομα συμπαρασύρει τους «εφόρους τάξης». Πουθενά δεν υπάρχει αστυνομία. Όταν φτάνει στο Σύνταγμα η τεράστια διαδήλωση τραγουδά το ριζίτικο «Πότε θα κάνει ξαστεριά» ως εξής: «Θα κατεβώ στα ανάκτορα, στη στράτα του Ηρώδη, για να σκοτώσω γερμανούς και έλληνες προδότες». Η γενική απεργία της 27ης Ιουλίου ήταν το αποκορύφωμα του κινήματος, αλλά δε μετεξελίχτηκε σε γενική εξέγερση.

--- Στις 20 Αυγούστου παίρνει τη βασιλική εύνοια ο εαμογενής βουλευτής της ΕΚ Ηλίας Τσιριμώκος και σχηματίζει κυβέρνηση. Την ίδια μέρα καλείται από τους τυπογράφους συγκέντρωση στο θέατρο «Γκλόρια». Η συγκέντρωση εξελίσσεται σε διαδήλωση 80.000 που κατευθύνεται προς τη Βουλή και συγκρούεται μέχρι και με μολότοφ με την αστυνομία. Τα επεισόδια θα κρατήσουν μέχρι τα ξημερώματα και την επόμενη μέρα οι δεξιές εφημερίδες θα μιλήσουν για «οργανωμένη κομμουνιστική συνομωσία», ενώ οι κεντρώες και αριστερές θα ρίχνουν το φταίξιμο σε προβοκάτορες και αστυνομία.

Οι διαδηλώσεις συνεχίζονται μέχρι τις 18 Σεπτεμβρίου, αλλά η κατάσταση ομαλοποιείται.

Σήμερα, τα «Ιουλιανά» παραμένουν μια ιστορία παραχαραγμένη. Είτε η κουβέντα μένει στην «πολιτική ανωμαλία», είτε στην επιφάνεια, την αιτία, δηλ. Αποστασία=προδοσία, είτε προσωποποιούνται οι αντιθέσεις, στα πρόσωπα του δράματος, του πολύ πλούσιου παρασκηνίου.

Πάντως, για το κατεστημένο τα «Ιουλιανά» συνδέονται με τον εφιάλτη της εαμικής αντίστασης. Γράφει ο λογοτέχνης Γιώργος Θεοτοκάς:

[…]τα πρακτικά του τελευταίου Συμβουλίου του Στέμματος [είναι] σπουδαίο υλικό για ένα Μπαλζάκ. Ψάχνοντας ανάμεσα στις γραμμές, θα δει πως το κύριο θέμα του πολύωρου διαλόγου των μελών του Συμβουλίου, το θέμα που προσδιορίζει όλα τα άλλα είναι τούτο: Έρχονται οι Λαμπράκηδες να μας σκοτώσουν! Τι θα κάμουμε για να σωθούμε;

Έχει γραφτεί ότι τα «Ιουλιανά» ήταν «επαναστατική κατάσταση». Το σίγουρο είναι ότι είναι η βίαιη και αδιαμεσολάβητη επέμβαση του λαϊκού παράγοντα στην πολιτική σκηνή για πρώτη φορά μετά τον Εμφύλιο, μια εξέγερση που προκάλεσε κρίση σε πολλά επίπεδα και που κατά κάποιο τρόπο επέσπευσε την αυταρχική λύση που επεξεργάζονταν οι «από πάνω»: το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.

ΠΕΤΡΟΥΛΑΣ

Αν υπάρχουν μερικά πρόσωπα που συνοψίζουν τα Ιουλιανά του 1965, ένα από αυτά είναι ο Σωτήρης Πέτρουλας. Ο Πέτρουλας γεννήθηκε το 1942 στη Μάνη. 4 χρόνια μετά η οικογένεια του αναγκάζεται να φύγει κακήν-κακώς από την περιοχή, έχοντας αφήσει πίσω πολλούς νεκρούς – θύματα της άγριας βίας των δεξιών συμμοριών. (Το βιβλίο της ξαδέλφης του Πέτρουλα, Δήμητρας, «Που’ ναι η μάνα σου μωρή», είναι ένα μανιάτικο μοιρολόι γι’ αυτούς τους νεκρούς.) Από εκεί και πέρα, ο Πέτρουλας εντάσσεται στην Αριστερά από μαθητής και μπαίνει με υποτροφία στην Ανωτάτη Εμπορική. Γρήγορα εκλέγεται γραμματέας της οργάνωσης της σχολής του και γίνεται στέλεχος της Ν. ΕΔΑ. Παίρνει μέρος σε όλους τους αγώνες της εποχής και διακρίνεται στην αντιπαράθεση με την παρακρατική ΕΚΟΦ, την οποία καταφέρνουν να εκδιώξουν από τη σχολή.

Το Σεπτέμβριο του 1964 αποφασίζεται από την ΕΔΑ η συγχώνευση της Ν. ΕΔΑ με την Δημοκρατική Κίνηση Νέων Γρηγόρης Λαμπράκης. Η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της οργάνωσης σπουδάζουσας διαφωνεί με τη συγχώνευση, διότι θεωρεί ότι αδυνατίζει η αυτοτελής παρέμβαση της Αριστεράς στη νεολαία, υπέρ μιας πιο «πλατιάς» οργάνωσης. Ο Πέτρουλας αναδεικνύεται σε έναν από τους βασικούς υποστηρικτές της αντιπαράθεσης με το κόμμα στην οργάνωση σπουδάζουσας. Παρόλαυτα, συμμετέχει στο ιδρυτικό συνέδριο της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη τον Μάρτιο του 1965 διατηρώντας το σύνολο των διαφωνιών του. Η αντιμετώπιση από την καθοδήγηση της ΕΔΑ είναι ενδεικτική της ποιότητας της εσωκομματικής αντιπαράθεσης: στην αρχή μομφή, τον Απρίλιο του 1965 διαγραφή.

Υπάρχει μια αχλύ μυστηρίου γύρω από τη διαγραφή του Πέτρουλα. Ακόμα και σήμερα πολλοί λένε ότι ο Πέτρουλας δεν διαγράφτηκε. Αυτό υποστήριξε η ΕΔΑ από την πρώτη στιγμή της δολοφονίας του, αυτό υποστήριζε σε όλη τη μεταπολίτευση και το ΚΚΕ και το ΚΚΕ εσωτερικού. Όπως είναι γνωστό, ο Πέτρουλας είχε διαφωνίες με την καθοδήγηση της ΕΔΑ, την οποία θεωρεί μετριοπαθή και ενδοτική προς την Ένωση Κέντρου. Κάποια στιγμή αρχίζει να συμμετέχει, μαζί με τον Μάκη Παπούλια και άλλους, σε φράξια που δρούσε στο εσωτερικό της ΔΝΛ. Ο ιδεολογικός και πολιτικός προσανατολισμός της φράξιας δεν είναι αποκρυσταλλωμένος, είναι πάντως μια εξ αριστερών κριτική στην πολιτική γραμμή της ΕΔΑ. Η φράξια διατηρεί επαφές με τους Φίλους Νέων Χωρών, ομάδα υπό τον Νίκο Ψυρούκη με κινεζόφιλο προσανατολισμό, στο δελτίο της οποίας αρθρογραφεί ο Πέτρουλας, και είναι μέλος ενός μαρξιστικού ομίλου. Τον Απρίλιο διαγράφεται, αλλά δεν αποδέχεται τη διαγραφή του και συνεχίζει να δρα στη ΔΝΛ. Ταυτόχρονα, στο εσωτερικό της Σπουδάζουσας δημιουργούνται πολλές μικρές εξεγέρσεις, διότι ο Πέτρουλας και ο Παπούλιας δεν είναι τυχαίοι, είναι αναγνωρισμένοι και σεβαστοί αγωνιστές. Την ημέρα της κηδείας του Πέτρουλα κυκλοφορεί από τα μέλη της φράξιας η ιδρυτική διακήρυξη της Πανσπουδαστικής Δημοκρατικής Κίνησης ΠΑΝΔΗΚ – Σωτήρης Πέτρουλας.

Η τελευταία πράξη της ζωής του Σωτήρη Πέτρουλα είναι η διαδήλωση της 21ης Ιουλίου του 1965. Από νωρίς το απόγευμα συγκεντρώνονται στα Προπύλαια όχι μόνο φοιτητές, παρότι ήταν διαδήλωση της ΕΦΕΕ, αλλά και πολλοί εργαζόμενοι. Πριν δοθεί το σύνθημα της έναρξης της πορείας ο κόσμος αρχίζει να προχωρεί από την Κοραή στη Σταδίου, επιζητώντας τη σύγκρουση με την αστυνομία. Η πορεία φτάνει στο μπλόκο της αστυνομίας στη Σταδίου στο ύψος του κινηματογράφου «Αττικόν» και αρχίζουν οι γραμμές των διαδηλωτών να πιέζουν την αστυνομία. Σύντομα οι αστυνομικοί αποσύρονται και εμφανίζονται οι αύρες εκτοξεύοντας δακρυγόνα στη διαδήλωση. Σχηματίζονται παντού μικροομάδες που ανάβουν φωτιές, στήνουν οδοφράγματα και ρίχνουν πέτρες και ξύλα στην αστυνομία. Η αστυνομία αντεπιτίθεται και χτυπάει όποιον δει μπροστά της. Εκεί σκοτώνεται ο Πέτρουλας. Φαίνεται ότι είχε επισημανθεί –άλλωστε ήταν γνωστός στην αστυνομία– και χτυπήθηκε αρχικά με δακρυγόνο και στη συνέχεια κακοποιήθηκε από τους αστυνομικούς.

Η κυβέρνηση θέλει να τον θάψει στη 1.00 τα βράδυ, η ηγεσία της ΕΔΑ κινητοποιείται και το αποτρέπει, η σωρός του δίνεται στην οικογένεια και είναι ανοιγμένη! – ο ιατροδικαστής Καψάσκης μάλλον αμέλησε να την ράψει – οι Λαμπράκηδες τη σκεπάζουν με λουλούδια. Αρχίζει το λαϊκό προσκύνημα στη φτωχογειτονιά του Κολωνού και αργότερα ξεκινάει η πομπή, διασχίζοντας την Αθήνα. Να τι γράφει ο Στρατής Τσίρκας στο βιβλίο του «Χαμένη άνοιξη»:

Κι όταν είδα στην πλατεία Ομονοίας τους οικοδόμους με ξεγυμνωμένα στήθη να σταματούν τη νεκροφόρα και να σηκώνουν στα χέρια τους το φέρετρο, είπα μέσα μου πως από εδώ αρχίζει πια η αποθέωση.

Ο ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος γράφει:

Για ό,τι έπεσες, ήταν αλήθεια.

Κλείνοντας, σαν χθες συμπληρώνονται 8 χρόνια από τη δολοφονία του Κάρλο Τζουλιάνι στη Γένοβα, πάλι κατά τη διάρκεια μιας μαχητικής διαδήλωσης που επιχείρησε να σπάσει τον αστυνομικό κλοιό, την κόκκινη ζώνη. Τελικά σε τι χρησιμεύει το παρελθόν για τους ζωντανούς; Υπάρχει ένας στίχος του Μπέκετ, που αναφέρει σε ένα άρθρο του ο φιλόσοφος Σλαβόϊ Ζίζεκ: «Δοκίμασε πάλι, απότυχε πάλι, απότυχε καλύτερα». Έτσι κι αλλιώς, όσοι θέλουμε μια ζωή καλύτερη και διαφορετική είμαστε αναγκασμένοι να κοιτάξουμε το παρελθόν, έχοντας επίγνωση ότι οι «πρόωρες» προσπάθειες, μέσα στην ίδια την αποτυχία τους να επιτύχουν τον διακηρυσσόμενο στόχο, δημιουργούν τις (υποκειμενικές) συνθήκες για τη «σωστή» στιγμή.

Σ.

ΠΗΓΕΣ

Βερναδάκης Χριστόφορος & Μαυρής Γιάννης (1991), Κόμματα και κοινωνικές συμμαχίες στην προδικτατορική Ελλάδα. Οι προϋποθέσεις της μεταπολίτευσης, εκδόσεις Εξάντας

Ζίζεκ Σλαβόι (2009) «Πώς να αρχίσουμε από την αρχή», http://thrymmata.blogspot.com/2009/07/slavoj-zizek.html

Κατσαρός Στέργιος (1999), Εγώ ο προβοκάτορας, ο τρομοκράτης. Η γοητεία της βίας, εκδόσεις Μαύρη Λίστα

Λαμπροπούλου Δήμητρα (2005), «Ιουλιανά 1965: ο λαός στους δρόμους», εφημερίδα Πριν, 17 Ιουλίου

Μαρτέν Κατερίνα Σαιν (1984), Λαμπράκηδες. Ιστορία μιας γενιάς, εκδόσεις Πολύτυπο

Έισήγηση για τη συζήτηση για τους Ελεύθερους χώρους της Νέας Σμύρνης

Κείμενο για το άνοιγμα της συζήτησης για τους Δημόσιους χώρους.

Ανοίγοντας την συζήτηση μας για τους δημόσιους χώρους στη Ν Σμύρνη, η οποία φιλοδοξεί να αποτελέσει την πρώτη μιας σειράς δράσεων γι’αυτό το θέμα, θα ήθελα να ξεκινήσω από το πως και το τί ορίζουμε ως «δημόσιο» σήμερα, καθώς και από το ποιές αλλαγές έχει υποστεί το νόημα που του αποδίδουμε στο διάβα της ιστορικής του εξέλιξης. Αυτού του τύπου η εκκίνηση, αποσκοπεί σε δύο πράγματα:

• Πρώτον, να βοηθήσει στην κατανόηση του γιατί ο Ελεύθερος γαλαξίας, αποτελεί μία προσπάθεια ουσιαστικής διεύρυνσης του τι είναι ένας δημόσιος χώρος, στενά συνδεδεμένης με την τωρινή συγκυρία, με το τι συμβαίνει δηλαδή γύρω μας, με το τι βιώνουμε καθημερινά τόσο στις οικονομικές, όσο και στις ευρύτερες κοινωνικές μας σχέσεις.
• Δεύτερον, να δώσει ώθηση στη κουβέντα που θα ακολουθήσει σχετικά με τα προβλήματα που προκαλεί σε όλους εμάς η εμπορευματοποίησή των δημόσιων χώρων της πόλης μας. Μια κουβέντα στόχο της οποίας αποτελεί η συναπόφαση μαζικών δράσεων για την επανοικίοποίησή τους.
  

Οταν αναφερόμαστε στην έννοια «δημόσιο» για να ορίσουμε έναν χώρο, μία κατηγορία αγαθών ή έναν τομέα της οικονομίας, το νόημά που της αποδίδουμε βρίσκεται πάντα σε αντιδιαστολή με την έννοια «ιδιωτικό». Οσο αυτονόητος κι αν μας φαίνεται σήμερα αυτός ο ετεροπροσδιορισμός, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αποτελεί το προϊον μιας συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου, αυτής της επικράτησης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Αυτό που θέλω να πω μ’ αυτό, είναι πως η αντίθεση δημόσιο-ιδιωτικό θα ήταν αδύνατη χωρίς την πρότερη εμφάνιση του «ιδιώτη» ως του ατόμου εκείνου το οποίο πρέπει να αφήνεται ελεύθερο να επιδιώκει το μέγιστο δυνατό κέρδος στις οικονομικές του δραστηριότητες.

Για να κατανοήσουμε τον ιστορικό χαρακτήρα αυτών των εννοιών, αρκεί να αναλογιστούμε το ότι στην αρχαιότητα, η σφαίρα των δημόσιων υποθέσεων, τα «κοινά», τα της πόλης, δεν εύρισκαν το νόημά τους σε αντιδιαστολή με την σφαίρα των ιδιωτικών υποθέσεων, αλλά με τα του οίκου, τα της οικογένειας. Με άλλα λόγια, αυτό που αντιπροσωπεύει για μας η αντίθεση μεταξύ του πολίτη, ως πρωταγωνιστή στην σφαίρα των δημόσιων υποθέσεων, και του ιδιώτη, που δρα με βάση το προσωπικό του συμφέρον, εκφραζόταν στην αρχαιότητα μέσω της αντίθεσης μεταξύ Πόλης και Οίκου, καθώς η έννοια ιδιώτης δεν υπήρχε τότε, τουλάχιστον με το νόημα που έχει σήμερα.

Η ιστορικότητα των εννοιών αυτών μαρτυρείται επίσης από το γεγονός πως το νόημα που τους δίνουμε εμείς σήμερα, είναι και αυτό αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης φάσης της εξέλιξης του καπιταλισμού. Εξηγούμε: Πριν τις αλλαγές που επέφερε η κρίση του 29 στην Αμερική και το τέλος του 2ου παγκόσμιου πολέμου στη Δυτική Ευρώπη, αυτό που αποκαλείται σήμερα δημόσιος τομέας ήταν απείρως μικρότερος, και επενέβαινε ελάχιστα στο χώρο της οικονομίας, λόγω της επικράτησης του φιλελεύθερου οικονομικού δόγματος laisser-faire, laisser-passer. Ομως, μετά τα δύο προαναφερθέντα γεγονότα, και όχι ασχέτως των κοινωνικών αγώνων εκείνης της περιόδου, η κατάσταση άλλαξε: Μια σειρά από αγαθά όπως η υγεία, η εκπαίδευση σε όλες της τις βαθμίδες, το νερό, η στέγη, η επικοινωνία αλλά και πολλά άλλα, αναγνωρίστηκαν και κατοχυρώθηκαν ως δημόσια, ως αγαθά δηλαδή στα οποία όλοι μας πρέπει να έχουμε πρόσβαση. Καθώς αυτό που προτάσσεται ως οικονομική αρχή εδώ δεν είναι επιδίωξη του μέγιστου δυνατού κέρδους, αλλά η κάλυψη ζωτικών αναγκών για το σύνολο ενός πληθυσμού, τις επιχειρήσεις παροχής αυτών των υπηρεσιών τις ανέλαβε το κράτος, διευρύνοντας έτσι τον δημόσιο τομέα της οικονομίας. Χάρη σε αυτή τη διεύρυνση, το πόσιμο νερό, το ηλεκτρικό ρεύμα, το τηλέφωνο, τα δημόσια ιατρεία, τα ταχυδρομεία, έφτασαν σε απομακρυσμένες περιοχές κάθε επικράτειας, καθώς το δημόσιο, ως κεντρικό κράτος και ως ΟΤΑ, αναλάμβανε το κόστος αυτών των μη κερδοφόρων για το ιδιωτικό κεφάλαιο εγχειρημάτων.

Και εδώ φτάνουμε στο νόημα που αποδίδουμε οι περισσότεροι από εμάς στην αντίθεση δημοσίου - ιδιωτικού. Το δημόσιο, χάρη σε πόρους προερχόμενους από το σύνολο του πληθυσμού, αναλαμβάνει το κόστος της πρόσβασης όλων των μελών του στα δημόσια αγαθά, με γνώμονα την κάλυψη κοινωνικών αναγκών, και όχι το κέρδος, όπως ισχύει στον ιδιωτικό τομέα. Μπορούμε λοιπόν να συνάγουμε πως το συγκεκριμένο νόημα της έννοιας δημόσιο, σχετίζεται άμεσα με το κοινωνικό κράτος, ή κράτος πρόνοιας, όπως ακριβώς το ζήσαμε μεταπολεμικά στην Ευρώπη, μέχρι την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού από την δεκαετία του 80 και μετά. Σε αυτή τη νέα φάση, επιχειρείται, και ως ένα μεγάλο βαθμό έχει επιβληθεί, μια αλλαγή της σχέσης δημόσιο-ιδιωτικό. Στο όνομα ακριβώς του μή κερδοφόρου χαρακτήρα των δημ. Επιχειρήσεων, (είναι απολύτως φυσικό ένα ταχυδρομείο, για παράδειγμα, σε ένα χωριό 1000ων κατοίκων να μην καλύπτει το λειτουργικό του κόστος) προτάσσεται ως απαραίτητη τόσο η παραχώρηση τους σε ιδιώτες, όσο και η λειτουργία τους βάσει των κριτηρίων που ισχύουν στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό που δεν προβάλλεται ξεκάθαρα πίσω από αυτές τις οικονομίστικες αναλύσεις, είναι η αμφισβήτηση του δημόσιου χαρακτήρα των αγαθών που τίθενται προς ξεπούλημα, της αναγκαιότητας δηλαδή, το σύνολο του πληθυσμού να έχει πρόσβαση σε αυτά.
Ενα από τα δημόσια αγαθά που απειλούνται από το νεοφιλελευθερισμό σήμερα είναι και οι δημόσιοι χώροι. Ως τέτοιους ορίζουμε τα πάρκα, τις πλατείες, τα πεζοδρόμια, τα άλση, τα δάση, τις παραλίες, όλους δηλαδή τους χώρους που προσφέρονται για κοινή χρήση ή σωστότερα, για χρήση από κοινού, και διασφαλίζουν τους όρους ελεύθερης πρόσβασης για όλους. Η νεοφιλελεύθερη επίθεση που δέχονται εδώ και χρόνια όλοι αυτοί οι δημόσιοι χώροι, ματαιώνει και τις δύο αυτές συνθήκες ύπαρξης τους ως τέτοιους. Να εξηγήσω το τί εννοώ. Ο νεοφιλελευθερισμός, επιβάλλοντας την θέση του, πως τα πάντα μπορούν να ιδωθούν ως εμπορεύματα, αντιμετωπίζει τους δημ χώρους ως τέτοια, ως προιόντα δηλαδή που μπορούν να αποφέρουν κέρδος αν περάσουν στα χέρια ιδιωτών. Εξού και οι ξαπλώστρες στις παραλίες, η κατάληψη πλατειών και πεζοδρομίων από τραπεζοκαθίσματα, η εγκατάσταση εμπορικών καταστημάτων, από κυλικεία μέχρι εστιατόρια, σε άλση και πάρκα, και τόσα άλλα. Η εμπορευματοποίηση όμως των δημόσιων χώρων ακυρώνει την ελεύθερη πρόσβαση σε αυτούς, καθώς η από κοινού χρήση τους συνδέεται πλέον άρρηκτα με ένα χρηματικό αντίτιμο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, μετατρέπονται σε ιδιωτικούς δημόσιους χώρους, οι οποίοι δεν καλύπτουν πια τις ανάγκες που ικανοποιεί ένας πραγματικά δημόσιος χώρος. Με άλλα λόγια, μοιάζουν όλο και περισσότερο με τους ιδιωτικούς χώρους, και ως προς τις μορφές κοινής χρήσης που προτείνουν: αυτές οι μορφές, όπως και αυτές κάθε εμπορευματικού ιδιωτικού χώρου, απευθύνονται στους επισκέπτες ως προς καταναλωτές των προσφερόμενων υπηρεσιών. Ετσι, η μορφή κοινωνικότητας που επιβάλει ένας δημόσιος χώρος αυτού του τύπου, δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες και την δημιουργικότητα του επισκέπτη. Για παράδειγμα, είναι αδύνατον για μία παρέα νεαρών να παίξει μουσική σε οποιοδήποτε κατειλημμένο από τραπεζοκαθίσματα κομμάτι της πλατείας μας, ακόμη και αν πληρώσει το αντίτιμο για να καθίσει στα τραπεζάκια, διότι η κύρια λειτουργία αυτών των χώρων είναι η προσφορά ροφημάτων και εδεσμάτων. Στο χώρο όμως πίσω μου, καθώς και στο ........., αυτό το βλέπουμε σχεδόν κάθε βράδυ.

Για να καταστεί εφικτή η εμπορευματοποίηση των δημόσιων χώρων με τις λιγότερες δυνατές αντιστάσεις, η γκάμα των επιχειρημάτων και των πρακτικών είναι σχεδόν πάντα η ίδια. Προβάλλεται η ανάγκη εξασφάλισης πόρων υπέρ του θεσμού που αναγνωρίζεται ως νόμιμος ιδιοκτήτης τους, δηλαδή το κεντρικό κράτος και οι ΟΤΑ. Συνήθως αφήνονται να ρημάζουν για χρόνια, όπως στην περίπτωση του Γαλαξία, ώστε η μετέπειτα εκχώρησή τους σε ιδιώτες να φαντάζει ως η μόνη δυνατότητα ευπρεπισμού τους. Καλλιεργείται σκόπιμα ο φόβος πως σε οποιοδήποτε πραγματικά δημόσιο χώρο κινδυνεύουμε όλοι από κάθε λογής παραβατικό.

Μπροστά σε αυτές τις πρακτικές και αυτούς που τις προωθούν, πολύμορφα κινήματα πόλης προσπαθούν να αντισταθούν, εναντιούμενα στην εμπορευματοποίηση των δημόσιων χώρων. Πρόκειται για εγχειρήματα που στηρίζονται στην αυτό-οργάνωση και την κοινή δράση όσων συμμετέχουν, τα οποία μεταμορφώνουν τους κατειλημμένους χώρους σε τόπους συνεύρεσης, ζωντανού διαλόγου, ανταλλαγής ιδεών και απόψεων για καθημερινά προβλήματα, μα και κινήσεων για την επίλυσή τους. Κατ’ αυτόν όμως τον τρόπο, επικαιροποιούν μία σχεδόν ξεχασμένη σημασία του δημόσιου χώρου. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Ελεύθερο Γαλαξία. Λειτουργώντας μέσα από αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις στις οποίες μπορεί να συμμετάσχει ο οποιοσδήποτε, έχοντας διοργανώσει μια σειρά από εκδηλώσεις και συζητήσεις για μία σειρά ζητημάτων που αφορούν όλους μας, το εγχείρημά μας προσδίδει στο δημόσιο αυτό χώρο ένα επιπλέον χαρακτηριστικό: Αυτό του ανοικτού χώρου ελεύθερης διαβούλευσης περί των κοινών, δημόσιων υποθέσεων.
Με αυτή του την ιδιότητα ο Ελεύθερος Γαλαξίας κάλεσε και τη σημερινή εκδήλωση/συζήτηση. Στόχο της αποτελεί η προσφορά ενός βήματος λόγου σε όλους εμάς, για να μιλήσουμε για τα προβλήματα που μας δημιουργούν η καταπάτηση και η εμπορευματοποίηση των δημόσιων χώρων της πόλης μας.

Χώρων όπως η κεντρική μας Πλατεία, που βουλιάζει από τραπεζοκαθίσματα, στερώντας έτσι ένα χώρο παιχνιδιού από τα παιδιά μας, μια εμπειρία που οι παλιότεροι από εμάς μπορούν εύκολα να θυμηθούν. Η όπως του ‘Αλσους, που έχει μετατραπεί πια σε πάρκο, μετά την κοπή 270 τουλάχιστον δέντρων για την ανάπλασή του σε καλαίσθητο χώρο συναυλιών, εννοείται και με τα απαραίτητα κυλικεία. ‘Η όπως η οδός Ραιδεστού, που πεζοδρομήθηκε για να βοηθήσει την ενοποίηση μαγαζιών διασκέδασης που ανήκουν στον ίδιο επιχειρηματία. Πραγματική θέληση όλων εμάς που τη διοργανώνουμε, είναι η κατάθεση των βιωμάτων σχετικά με τα προβλήματα των χώρων που ζούμε καθημερινά, που αποτελούν το ντεκόρ των προσωπικών μας στιγμών, να καταφέρει να οδηγήσει και στην ανάληψη δράσεων, που θα μας βοηθήσουν όχι απλά να επανοικιοποιηθούμε τους χώρους αυτούς, αλλά και τις ίδιες τις ζωές μας.

Ο λόγος σε σας.

Για την Εκδήλωση του Ελεύθερου Γαλαξία

στην Κεντρική Πλατεία της Νέας Σμύρνης

Πασχάλης

Αντίστοιχη περίπτωση με το γκαράζ της Νέας Σμύρνης και στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας

Όχι κι άλλη περιβαλλοντική καταστροφή στο Α Κοιμητήριο
Όχι κερδοσκοπία πάνω στις ανάγκες των κατοίκων
Το περιβάλλον μας και οι ανάγκες μας πάνω από τα κέρδη του κ. Μπόμπολα

Το ΥΠΕΧΩΔΕ ανακοίνωσε ότι προτίθεται άμεσα να ξεκινήσει τα έργα κατασκευής τετραώροφου υπόγειου χώρου στάθμευσης στη πλατεία μπροστά από το Α Κοιμητήριο. Το έργο όμως αυτό είναι παράνομο καθώς υλοποιείται σε έκταση που ανήκει στο Δήμο Αθηναίων και όχι στο ΥΠΕΧΩΔΕ, όπως μέχρι πρόσφατα νόμιζαν όλοι οι αρμόδιοι. Το γεγονός ότι ο Δήμος δεν έχει κάνει καμμιά σχετική ενέργεια σημαίνει ότι δεν πρέπει να ξεκινήσουν οι εργασίες και κυρίως δεν πρέπει να κοπεί ούτε ένα δένδρο.

Το έργο και η συγκεκριμένη σύμβαση που προωθεί το ΥΠΕΧΩΔΕ για τη δημιουργία τετραωρόφου υπογείου πάρκιν θα έχει ως συνέπειες:
· Την κοπή 145 δέντρων εκ των οποίων εκτός από τις νεραντζιές, υπάρχουν μεγάλης ηλικίας πλάτανοι, δρύες, βελανιδιές και ως εκ τούτου αναντικατάστατα.
· Η πλατεία σήμερα λειτουργεί ως ενιαίο οικοσύστημα με το Νεκροταφείο και το άλσος Λογγίνου και φιλοξενεί πλήθος ορνιθοπανίδας με σπάνια είδη όπως αηδόνια κλπ. Η τσιμεντοποίηση της πλατείας με τη κατασκευή μεγάλης κλίμακας αεραγωγών στην επιφάνεια θα προκαλέσει διαταραχή του οικοσυστήματος, και μάλιστα σε περίοδο κλιματικής αλλαγής και δραματικής αύξησης της θερμοκρασίας της Αθήνας.
· Στο Άλσος Λογγίνου υπάρχει γεώτρηση άντλησης ύδατος για το πότισμα κοινόχρηστων χώρων, και οι μεγάλες υπόγειες εκσκαφές ενδέχεται να προκαλέσουν διατάραξη με δυσμενείς επιπτώσεις στον υδροφόρο ορίζοντα της περιοχής.
· Την αύξηση της κυκλοφοριακής επιβάρυνσης της περιοχής, καθώς η παροχή θέσεων στάθμευσης ενθαρρύνει την χρήση του ΙΧ και έτσι οι περισσότεροι επισκέπτες θα έρχονται με τα αυτοκίνητα τους κι όχι με μέσα μαζικής μεταφοράς. (με τα οποία ήδη υπάρχει πολύ καλή εξυπηρέτηση)

Ιδιαιτέρως επισημαίνουμε ότι:
· το έργο, όπως σχεδιάζεται από το ΥΠΕΧΩΔΕ, δεν απαντά στις ανάγκες των μονίμων κατοίκων της περιοχής καθώς είναι ιδιωτικό και έχει υψηλό τιμολόγιο όπως τα αντίστοιχα της πόλης. Αντίθετα απευθύνεται και επιχειρεί να βγάλει υπερκέρδη από τους επισκέπτες.
· Δεν έχει γίνει καμμιά ενημέρωση του κοινού ότι ο σταθμός του ΤΡΑΜ που συνδέται με το ΜΕΤΡΟ απέχει 4-6 λεπτά με τα πόδια από το 1ο νεκροταφείο, με συνέπεια ο περισσότερος κόσμος να μην το γνωρίζει και να έρχεται είτε με ΙΧ είτε με ταξί. Αυτή είναι η εξήγηση που η κίνηση γύρω από το 1ο Νεκροταφείο δεν έχει καθόλου μειωθεί τα τελευταία χρόνια
· Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι κάτοικοι δεν έχουν ενημερωθεί ούτε έχει ζητηθεί η γνώμη τους

Με βάση όλα αυτά η Ανοιχτή Πόλη ζητά να:
1. Μην γίνει καμμιά εργασία ερήμην του Δήμου και, κυρίως, των δημοτών
2. Να ακυρωθούν όλες οι άδειες
3. Να μην κοπεί ούτε ένα δένδρο
4. Να προχωρήσει άμεσα ο Δήμος Αθηναίων σε όλες τις νόμιμες ενέργειες προκειμένου να εμποδίσει τις όποιες εργασίες πραγματοποιούνται παρανόμως σε χώρο ιδιοκτησίας του.
5. Να διερευνηθεί, έστω πιλοτικά, η αποτελεσματικότητα μιας επικοινωνιακής εκστρατείας για την πρόσβαση στο Α Κοιμητήριο με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς σε συνδυασμό με το μέτρο της ελεγχόμενης στάθμευσης
Ανοιχτή Πόλη 2ου διαμερίσματος

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ
ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ
ΤΗΛ.5202373
e-mail cittaperta@gmail.com
http://www.anoihtipoli.gr

Γκαράζ στη Νέα Σμύρνη: Άσχημο, άχρηστο και ακριβό

Με το κείμενο αυτό του σ. Γ.Α. ανοίγει και διαδικτυακά ο διάλογος για τους Ελεύθερους χώρους στη Νέα Σμύρνη εν όψει και της σχετικής εκδήλωσης που διοργανώνει ο Ελεύθερος Γαλαξίας.

Σχετικά κείμενα είναι ευπρόσδεκτα στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

eftherosgalaxias@gmail.com

με την ένδειξη για τα "Κείμενα - Ελεύθεροι χώροι"

Γκαράζ στη Νέα Σμύρνη: Άσχημο, άχρηστο και ακριβό

Ένα από τα μεγαλύτερα έργα που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στη Νέα Σμύρνη, το υπόγειο παρκιγκ στην πλατεία του Ταχυδρομείου και η πεζογέφυρα πάνω από την οδό Αγίας Φωτεινής, βαίνει προς το τέλος του, αφού εγκαινιάστηκε από τον ΥΠΕΧΩΔΕ Γ. Σουφλιά. Έργο πανάκριβο, έργο αμφισβητούμενο, έργο κατ΄ επίφαση δημόσιο. Έργο πάνω στο οποίο αντικατοπτρίζονται οι παθογένειες της ελληνικής πραγματικότητας.
Με αφορμή το υπόγειο γκαράζ της πρώην πλατείας Καρύλου το οποίο θα διαχειρίζεται πλέον η ιδιωτική εταιρεία Polis Plaza, έχουμε διατυπώσει και στο παρελθόν την άποψη μας για τον πολιτισμό του αυτοκινήτου και τις επιπτώσεις του στη ζωή μας και στο περιβάλλον.

Το ‘κόλπο’ των γκαράζ

Τα γκαράζ εξυπηρετούν την ύπαρξη των Ι.Χ. Όμως είναι κοινά αποδεκτό πως ο ελάχιστος ελεύθερος χώρος των πόλεών μας έχει καταληφθεί από τα Ι.Χ. ή τους αναγκαίους χώρους για την λειτουργία τους (θέσεις στάθμευσης). Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς ο δημόσιος χώρος στις πόλεις της Ελλάδας και τη Ν. Σμύρνη ασφαλώς, είναι απόλυτα ταυτισμένος με τους δρόμους, την άσφαλτο και τους λοιπούς αναγκαίους χώρους για τη λειτουργία του. Ας αναλογιστούμε απλώς το μέγεθος της επιφάνειας (σε τετραγωνικά μέτρα) των ‘δημόσιων’ άσφαλτο-δρόμων σε σχέση με την επιφάνεια των δημόσιων χώρων πρασίνου (π.χ. τα πάρκα).
Σα να μην φτάνει αυτό, έχουμε φτάσει στο σημείο το Ι.Χ. να μην καλύπτει πλέον ούτε το βασικό λόγο ύπαρξής του, δηλ. την γρήγορη μετακίνηση. Όλες οι μελέτες καταμαρτυρούν πως όσους δρόμους και αν φτιάξουμε, σε βάρος πάντα του πράσινου και της ποιότητας της ζωής μας, η αύξηση των Ι.Χ. είναι τόσο δυσανάλογα μεγάλη που μέχρι το 2010 κάθε Ι.Χ. μέσα στην πόλη θα κινείται με ταχύτητα μικρότερη και από αυτή των πεζών (σήμερα κατά μέσο όρο κινείται με ταχύτητα μικρότερη του ποδηλάτου). Το γεγονός της υπερσυσσώρευσης Ι.Χ. μέσα στην πόλη καθιστά ανέφικτη την ‘αποθηκευτική’ τους δυνατότητα. Και εξηγούμεθα για το αστείο, αλλά ταυτόχρονα και πονηρό του εγχειρήματος κατασκευής μέγα χώρων αποθήκευσης των Ι.Χ., σε ελεύθερους δημόσιους χώρους.
Το …κόλπο λοιπόν εμφανίζεται επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, το 2000, που όπως διαβάζουμε στο Βήμα [13/2/2000], ο τότε υπουργός οικονομίας Γιάννος Παπαντωνίου με τον υφυπουργό Χρήστο Βερελή – ο οποίος σήμερα βρίσκεται στο μάτι ενός ακόμα ‘κυκλώνα’ σκανδάλου- ανακοινώνουν μεγαλειώδες σχέδιο 15.000 νέων θέσεων στάθμευσης στην Αθήνα έως το 2005 σε 20 νέα υπόγεια γκαράζ. Μεταξύ των περιοχών που συζητείται η κατασκευή υπόγειων πάρκινγκ είναι και η πλατεία Καρύλου δίπλα στην κεντρική πλατεία της Ν. Σμύρνης.
Σύμφωνα όμως με τα στοιχεία των τελευταίων ετών, από το 2000 εισέρχονται στην Αθήνα ετησίως πλέον των 12.0000 νέων Ι.Χ. (χωρίς να υπολογίζουμε τα μεταχειρισμένα), με ετήσια αύξηση της τάξης του 5%, φτάνοντας το 2007 να έχουμε 175.000 νέα Ι.Χ., ενώ το 2008, χρονιά οικονομικής κρίσης, μπήκαν στην πόλη 168.000 νέα Ι.Χ., ενώ για το 2009 έχουν ήδη αντισταθμιστεί οι αρχικές απώλειες πωλήσεων με σειρά κυβερνητικών μέτρων. Πόσο αλήθεια κουτούς μας θεωρούν όταν το 2000 πρότειναν 15.000 νέες θέσεις στάθμευσης σε ελεύθερους δημόσιους χώρους, για να λύσουν δήθεν το πρόβλημα της στάθμευσης στην Αθήνα, εκ των οποίων μάλιστα μέχρι σήμερα έχουν υλοποιηθεί οι 6.000! Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι το εξής: όταν από το 2000 μέχρι σήμερα έχουν μπει στην πόλη τουλάχιστον 800.000 νέα Ι.Χ., τα υπόλοιπα 794.000 Ι.Χ. που παρκάρουν;

Είναι δηλαδή πασιφανές πως ένας από τους κύριους λόγους κατασκευής υπόγειων γκαράζ (πάντα σε ελεύθερους δημόσιους χώρους) και της λυσσαλέας προπαγάνδισης του ‘ιερού, για το κοινό καλό’ της λειτουργίας τους, δεν είναι τίποτα άλλο από μία μαφιόζικου τύπου πριμοδότηση των πωλήσεων των Ι.Χ.. Λένε λοιπόν ξεκάθαρα στους δυνητικούς αγοραστές: «πάρτε όσα αμάξια θέλετε, εμείς λύνουμε όσα προβλήματα δημιουργούν».

Η περίπτωση της Ν. Σμύρνης

Επανερχόμαστε στους αριθμούς και στα συγκεκριμένα, αληθινά, μεγέθη στη περίπτωση της Ν. Σμύρνης, τα 650 αμάξια χωρητικότητας του υπόγειου πάρκινγκ, αποτελούν στα 168.000 Ι.Χ. που μπήκαν στην πόλη της Αθήνας μόνο το 2008, ποσοστό΄της τάξης του 0,38%. Άραγε πιστεύει κανένας ότι τα Ι.Χ. της εύρωστης οικονομικά κοινωνίας της Ν. Σμύρνης, τα οποία μπαίνουν στην κυκλοφορία (σε ένα μόνο χρόνο μάλιστα), αντιστοιχούν στο ποσοστό του 0,38%; Για να γίνουμε ακόμα πιο σαφείς, αξίζει να τονίσουμε ότι το υπόγειο πάρκινγκ της Νέας Σμύρνης θα μπορούσε να δώσει λύσει στο θέμα στάθμευσης μόνο για ένα έτος, αν τα Ι.Χ. που μπήκαν στη Ν. Σμύρνη είναι στο ελάχιστο ( και μάλλον απίθανο) ποσοστό του 0,38%, δηλαδή περίπου 650 Ι.Χ. στο σύνολο των 168.000 νέων Ι.Χ. που πουλήθηκαν το 2008 στην Αθήνα! Ψύλλος στα άχυρα…Το συγκεκριμένο έργο δε δίνει καμία λύση για τα υπάρχοντα μέχρι το 2008 Ι.Χ. της Ν. Σμύρνης (που δεν έχουν καταλάβει μόνο τα πεζοδρόμια κοντεύουν να ανέβουν στα δέντρα…). Το μόνο που μπορεί να προσφέρει – με τους καλύτερους όρους για κάποια χρηστική λειτουργικότητα-, είναι ‘ανακούφιση για ένα χρόνο το πολύ. Μέχρι να ολοκληρωθεί θα έχει διογκωθεί τόσο το πρόβλημα της στάθμευσης που το συγκεκριμένο υπόγειο πάρκινγκ θα λειτουργεί μόνο ως κερδοφόρος επιχείρηση που δεν προσφέρει καμία ουσιαστική καμία υπηρεσία.

Την ίδια στιγμή αμφισβητείται πλέον και η δυνατότητα πληρότητας αυτών των έρημων 650 θέσεων, λόγω των πανάκριβων κομίστρων για τα οποία ακούγονται πολλά. Καταρρίπτοντας το μύθο της λειτουργικότητας του υπόγειου γκαράζ ας περάσουμε στις περιβαλλοντολογικές επιπτώσεις ενός έργου που πριμοδοτεί τη χρήση των Ι.Χ..

Έργο που γεννά προβλήματα

Σε ότι αφορά λοιπόν στο Ι.Χ. και τις επιπτώσεις στο περιβάλλον από τη χρήση τους, να αναφέρουμε επιγραμματικά τα μείζονα προβλήματα: άσφαλτος, μπετόν, νέφος, όξινη βροχή, τρύπα του όζοντος, φαινόμενο του θερμοκηπίου, ηχορρύπανση, τροχαία ατυχήματα, πληθώρα παθολογικών πνευμονολογικών καρδιακών κ.ά. παθήσεων, άγχος κ.λπ.
Σε ότι αφορά την περιβαλλοντολογική συμπεριφορά του ίδιου του έργου, είναι γεγονός πως ο δήμαρχος και το επιτελείο του έχουν άγνοια της έννοιας του ‘μικροκλίματος’ και της λειτουργίας του μέσα στην πόλη. Να αναφέρουμε σε συνδυασμό με το φαινόμενο της αντιπαροχής, πως αυτές τις μέρες και μετά από έξι ολόκληρες δεκαετίες ασυδοσίας, κατατέθηκε νόμος για τον έλεγχο των περιβαλλοντολογικών επιπτώσεων των πολυκατοικιών και της σωστής λειτουργίας τους σε αυτόν τον τομέα (όπως χρειάστηκαν αρκετές δεκαετίες να παραδεχθεί το κατεστημένο τις βλάβες στην υγεία από το τσιγάρο, το ναρκωτικό LSD και τόσα άλλα παρόμοια ‘σκοτεινά’ σημεία στην ιστορία).
Για το συγκεκριμένο λοιπόν έργο, ο Γιώργος Κουτελάκης, μάς είπε πως έχει γίνει πρόβλεψη για υψηλή βλάστηση στην οροφή του. Δεν τον αμφισβητούμε, για κάποια σημεία τουλάχιστον. Ποιος όμως είναι ο αντισταθμιστικός παράγοντας της ύπαρξης υψηλού πράσινου σε κάποια σημεία της οροφής, όταν από κάτω υπάρχουν σε πλήρη κάλυψη του υπογείου πέντε ορόφων από μπετόν σε τοιχώματα και πλάκες στο εσωτερικό των οποίων φιλοξενούνται μηχανήματα Ι.Χ. των οποίων μάλιστα οι ρύποι τα πρώτα λεπτά λειτουργίας τους είναι πολλαπλάσιοι και με τα χειρότερα χαρακτηριστικά τους στοιχεία; Αλήθεια, τι λένε οι μελέτες των εταιρειών που εμπιστεύθηκε ή το επιτελείο της τεχνικής υπηρεσίας που με πάθος υπερασπίζεται αυτή τη ‘φλεγόμενη γάστρα’ στο στομάχι πραγματικά της Ν. Σμύρνης.

Τι έχουνε να μας πούνε για την υδρογεωλογική συμπεριφορά της περιοχής και την αντικατάστασή της από στεγανούς μονωμένους τοίχους από μπετόν; Ποια η συμπεριφορά του ρέοντος νερού, ποια η νέα αποθηκευτική του δυνατότητα, ποια τα υδραυλικά του μικρο-χαρακτηριστικά, ποια η δυνατότητα απορρόφησης και εξάτμισής του; Είναι όλα εκείνα που στη θετική τους πλευρά είναι τόσο αναγκαία για την πόλη μας και τα μαθαίναμε από το δημοτικό στο μάθημα της …πατριδογνωσίας.

Όπως αναφέρθηκε τα Ι.Χ. κατά την λειτουργία τους παράγουν θανατηφόρο αέριο κοκτέιλ που αποτελείται από μονοξείδιο του άνθρακα, οξείδια του αζώτου, υδρογονάνθρακες, διοξείδιο του θείου καθώς και σωματίδια μικρότερης διαμέτρου από 10 μικροχιλιοστά, μεγάλες συγκεντρώσεις όζοντος, βενζόλιο, μόλυβδο, ράδιου κ.α. Ρωτάμε ποια πρόβλεψη υπάρχει ώστε αυτό το καρκινογόνο κοκτέιλ να μην ελευθερώνεται στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης, εκεί που συναντιόμαστε, διασκεδάζουμε, τρώμε, πίνουμε και παίζουν τα παιδιά μας;
Κακό και άσχημο έργο

Σε ότι αφορά τη λειτουργικότητα της οροφής αλλά και την αισθητική της είναι ίσως το μόνο αρχιτεκτονικό παράδειγμα παγκοσμίως στο οποίο μπορούμε να ασκήσουμε κριτική χωρίς να έχουμε δει καν τα σχέδια αλλά και χωρίς να έχει ολοκληρωθεί. Ας θυμηθούμε οτι βασική σκέψη της δημοτικής αρχής ήταν η ενοποίηση του άλσους με την πλατεία πάνω από την οδό της Αγ. Φωτεινής.

Τι να πούμε λοιπόν για τα αναγκαία για τη λειτουργία του κακοχυμένα μεγαλοεξογκώματα (είσοδοι, έξοδοι πεζών και Ι.Χ., κλιμακοστάσια, ασανσέρ, φουγάρα – εξαερισμοί, διαφημιστικές ταμπέλες) τα οποία, ως πιστές αντιγραφές που υπάρχουν διάσπαρτες μέσα στην Αθήνα, ήρθαν και φορέθηκαν στο κέντρο της πόλης μας.

Τι να πούμε για την γέφυρα, το μέγεθός της, το υλικό που επιλέχθηκε για την κατασκευή της. Μια μέγα- κατασκευή από μπετόν, είναι η ‘πεζογέφυρα’ η οποία περνάει πάνω από την Αγ. Φωτεινής και ενοποιεί τα δύο τμήματα του γκαράζ. Από το μέγεθος της κατασκευής (σε σχέση και με τη χρηστικότητά της) δύο απλές σκέψεις μόνο μπορούμε να κάνουμε. Πρώτον ότι για λόγους οικονομίας χρησιμοποιήθηκαν τα ίδια σχέδια με τη γέφυρα του Ρίου- Αντιρρίου (και έτσι …ξέφυγε λίγο σε μέγεθος) και δεύτερον ότι όπου στη Ψωροκώσταινα ‘πέφτει’ άφθονο μπετόν κάποιος εργολάβος θησαυρίζει. Τι να πούμε όμως και για το απόκοσμο γκέτο που ήδη έχει δημιουργηθεί κάτω από την γέφυρα επί της Αγ. Φωτεινής, σε συνδυασμό με τους στεγασμένους χώρους που αυτή δημιουργεί (αλήθεια τι θα γίνουν οι στεγασμένες εσοχές της που έχουν και μεγάλη επιφάνεια λόγω βεβαίως του μεγέθους της;) και τις απόκοσμες και άκρως επικίνδυνες εισόδους- εξόδους για τα Ι.Χ.. Ο δήμαρχος κατάφερε να εντάξει την αισθητική της λεωφόρου Κηφισού στο κέντρο της πόλης μας…

Απέναντι στους ιδιώτες, οι πολίτες

Επιχειρησιακά το έργο επιλέχθηκε να πραγματοποιηθεί με ΣΔΙΤ, δηλαδή από ιδιώτη με άφθονο δημόσιο χρήμα και σε δημόσιο, ελεύθερο, χώρο (πλατεία Καρύλου). Δημοπρατήθηκε το 2004 και έπρεπε να παραδοθεί σε 540 ημέρες. Έχουν περάσει 2,000 ημέρες και ακόμα ο ιδιώτης (όχι το δημόσιο) πραγματοποιεί εργασίες. Μέσα σε αυτές τις ατελείωτες 2.000 μέρες μάθαμε ως πραγματικοί μυστικοί πράκτορες ότι η εταιρεία μαμούθ που το είχε αναλάβει πτώχευσε (ασχολιόταν βλέπετε και επένδυε σε έργα όπως το γνωστό πολεμικό λιμάνι του Αστακού). Σήμερα αν εξετάσουμε τις εταιρείες που βρίσκονται πίσω από την φερόμενη ως ιδιοκτήτρια, αναγνωρίζουμε με θαυμασμό τις ‘πτωχευμένες’ να έχουν …αναστηθεί και να παίζουν βασικό ρόλο. Ποια, λοιπόν, η συνέπεια μεταξύ λόγων και έργων των ιδιωτικών εταιρειών αλλά και των τοπικών προεστών που επιλέγουν τα ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημόσιου & Ιδιωτικού Τομέα) για να διαχειριστούν δημόσιο χρήμα αλλά κυρίως δημόσια αγαθά όπως οι ελάχιστοι πλέον ελεύθεροι χώροι της πόλης; Τα υπόγεια γκαράζ σε ελεύθερους δημόσιους χώρους είναι κλασικό παράδειγμα λεηλασίας των τελευταίων ελεύθερων χώρων μέσα στην πόλη από το μεγάλο κεφάλαιο για εμπορική χρήση, με εξέχουσα συμμετοχή στη λοβιτούρα, αλλά και υπόδειγμα διαπλοκής, υποταγής και ανοησίας, των δημοτικών αρχών, που ‘χαρίζουν’ αυτούς τους χώρους στο όνομα της δήθεν λύσης του προβλήματος στάθμευσης. Τι προτείνουμε; Μαζικές δημόσιες συγκοινωνίες από τη Νέα Σμύρνη προς όλα τα σημεία του ορίζοντα, καμπάνιες διαλόγου, ενημέρωσης ακόμα και εκπαίδευσης για την απομάκρυνση των Ι.Χ. μέσα από τις πόλεις και αναζήτηση τρόπων αναπλήρωσης των θέσεων εργασίας στη παγκόσμια παραγωγή που θα χαθούν από την ελάττωση της χρήσης του Ι.Χ.

Αιτία: η αντιπαροχή…

Δύο είναι οι λόγοι στους οποίους οφείλεται η, κατά κοινή ομολογία αρνητική συνολικά, κατάσταση της σύγχρονης ελληνικής μεγαλούπολης. Ο πρώτος λόγος είναι η μοναδική παγκοσμίως, ελληνική πατέντα της αντιπαροχής. Αυτό που αξίζει να κρατήσουμε είναι ότι μέσα από τη συγκεκριμένη μέθοδο οικοδόμησης αφέθηκε εξ` ολοκλήρου ο σχεδιασμός και η ανοικοδόμηση της πόλης στην εξυπηρέτηση αναγκών των μικροϊδιοκτητών και των εργολάβων, πάντα βέβαια με γνώμονα την εκλογική ψηφοθηρία και την ‘τακτοποίηση’ των στεγαστικών αναγκών των κατοίκων της πόλης. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι και σήμερα, τα παΙ.Χ.νίδια με την οικοδομή είναι μεγάλα, όπως μας έδειξε η πρόσφατη περίπτωση των ρυθμίσεων για τους ημιυπαίθριους χώρους. Παράπλευρη απώλεια του σχέδιου της αντιπαροχής, μέσα από την αναγκαία για την αντιπαροχή δυνατότητα της κατεδάφισης κτιρίων και αντικατάστασης αυτών με νέα πολλαπλάσια σε επιφάνεια και όγκο από τα κατεδαφισθέντα, ήταν και η εξ` ολοκλήρου εξαφάνιση του ιστορικού ιστού σε όλες τις γειτονιές της πόλης. Κι όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει αυτό για τη μνήμη, την κλίμακα, το τοπίο, το χαρακτήρα, την αισθητική και ιστορική συνέχεια, τη σχέση με τη φύση και την οικολογική συμπεριφορά μιας πόλης

Βέβαια πρέπει να αναφέρουμε πως με την αντιπαροχή το πολιτικό κατεστημένο πέτυχε την απεμπλοκή του κρατικού μηχανισμού από την λύση του οικιστικού προβλήματος και τη μετάθεση της επίλυσής του στην ιδιωτική εκμετάλλευση. Για το καπιταλιστικό σύστημα θεωρείται επιτυχία ο μεγάλος αριθμός μικρών ιδιοκτησιών (κατανομή ιδιόκτητης κατοικίας ανά οικογένεια) που δημιουργήθηκαν μέσα στο χρόνο. Είναι και αυτό ένα κατόρθωμα της ελληνικής ιδιωτικής ‘πρωτοβουλίας’ στον οικιστικό τομέα που δυστυχώς μόνο με παραδείγματα διαχείρισης δημόσιου πλούτου από τον Τρίτο Κόσμο μπορεί να συγκριθεί.
Αυτή η μικρή αναφορά δε γίνεται τυχαία αλλά για να υπενθυμίσουμε πως ο σημερινός δήμαρχος της Νέας Σμύρνης Γιώργος Κουτελάκης, κέρδισε τη δημαρχία από μια σάπια προηγούμενη δημοτική αρχή με κύριο σύνθημά του τη μείωση του συντελεστή δόμησης και την ταυτόχρονη απαξίωση του συστήματος της αντιπαροχής! Τον πολιτικό νανισμό του ίδιου και όσων τον στήριξαν τον αποδεικνύει, δυστυχώς, η σημερινή κατάσταση της ίδιας της πόλη μας που από κηπούπολη (μονοκατοικίες με κήπους) κατάντησε μέσα στα χρόνια της δημαρχίας του ένα εφταώροφο συνεχές από μπετόν με κάθετες ρωγμές για την κίνηση των αυτοκινήτων.

Εδώ λοιπόν και ο δεύτερος καθοριστικός λόγος του απάνθρωπου χαρακτήρα της σύγχρονης ελληνικής μεγαλούπολης. Το αυτοκίνητο.

Γ. Α.

Για την ιστορία : το άρθρο δημοσιεύεται και στο blog http://polianapoda.wordpress.com/

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΠΑΝΤΟΥ !

Με εναρκτήριο λάκτισμα το κείμενο του συντρόφου Πασχάλη που (ανα)δημοσιεύεται παρακάτω, ομάδα συντρόφων από τον Ελεύθερο Γαλαξία ξεκινάει ανοιχτό διάλογο με θέμα :

"ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΠΑΝΤΟΥ!"

Περιμένουμε τα κείμενά σας στο mail του Ελεύθερου Γαλαξία eleftherosgalaxias@gmail.com με την ένδειξη "για καταλήψεις επιχειρήσεων".

Γενική απεργία διαρκείας, τώρα !

Καταλήψεις και αυτοδιαχείρηση των επιχειρήσεων παντού !

Πλέον και οι απολογητές του νεοφιλλελεύθερου οικονομικού δόγματος ομολογούν ότι η βαθύτερη αιτία της σημερινής κρίσης είναι η εδώ και δεκαετίες συνεχής συρρύκνωση του ποσοστού του παραγόμενου πλούτου που αποδίδεται στις δυνάμεις της εργασίας. Η κατάσταση αυτή, η οποία αποτέλεσε την αναγκαία συνθήκη της συνεχούς αύξησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου όλα αυτά τα χρόνια, πρέπει να ανατραπεί άμεσα, αν θέλουμε να αποτρέψουμε τα δεινά της επερχόμενης μακροχρόνιας ύφεσης. Τα μέτρα όμως που προτείνονται τόσο σε ελληνικό, όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο κινούνται στη ακριβώς αντίθετη κατεύθηνση: περαιτέρω συρρύκνωση των εισοδημάτων των εργαζομένων, στήριξη του κεφαλαίου με «ζεστό» χρήμα από τα κρατικά ταμεία, κ.τ.λ., προεξοφλώντας έτσι το περαιτέρω βάθεμα της οικονομικής κρίσης.

Για το λόγο αυτό, η απάντηση του εργατικού κινήματος στο σκοτεινό μέλλον που μας ετοιμάζουν, δεν μπορεί παρά να είναι η διεκδίκηση της άμεσης αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου υπέρ των δυνάμεων της εργασίας, μέσω μιας βαρειάς φορολόγησης του κεφαλαίου και της γενναίας αύξησης των μισθών. Το παράδειγμα του νικηφόρου κινήματος του λαού της Γουαδελούπης, το οποίο ανάγκασε την κυβέρνηση του Νικολά Σαρκοζι να αποδεχθεί το σύνολο των αιτημάτων του, μετά από 30 ημέρες επιτυχιμένης Γενικής απεργίας διαρκείας, μας δείχνει τον δρόμο.

Στην περίπτωση που το κεφάλαιο και οι διαχειριστές του πολιτικού συστήματος που εγγυάται την κυριαρχία του, δεν υιοθετήσουν αυτά τα μέτρα που θα μπορούσαν να σώσουν τον καπιταλισμό από τον ίδιο του τον εαυτό, η ανατροπή των κυρίαρχων παραγωγικών σχέσεων, δηλαδή της ιδιωτικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, αποτελεί μονόδρομο για το εργατικό κίνημα.

Τα αυτοδιαχειριστικά πειράματα των εργαζομένων στην Αργεντινή, μετά την κατάρευση του χρηματοοικονομικού συστήματος της χώρας το 2002, (44 κατειλημένες και αυτοδιαχειριζόμενες από τους ίδιους τους εργαζόμενούς τους επιχειρήσεις στην αρχή, 170 σήμερα) μας έχουν διδάξει ότι κάτι τέτοιο δεν είναι απλά πιθανό, αλλά αναγκαίο για την οικονομική επιβίωση των άμεσων παραγωγών, σε συνθήκες βαθειάς οικονομικής κρίσης.

Γι’αυτούς τους λόγους, καλούμε κάθε κινηματική συλλογικότητα που δραστηριοποιείται εντός ή εκτός του εργατικού κινήματος, να εργαστεί για:

Γενική απεργία διαρκείας, τώρα

Καταλήψεις και αυτοδιαχείριση των επιχειρήσεων από τους ίδιους τους εργαζόμενούς.

Intermezzi σε τυχαία σειρά

Intermezzi σε τυχαία σειρά

"...στην γραμμή του κόμματος/ κάποιος είναι αόμματος..." Πρόσφατα κάποια εταιρία κυκλοφόρησε σε cd το "Supermarket" που δισκογραφήθηκε και κυκλοφόρησε στο εξωτερικό το 1971 [από το σχόλιο της είδησης στο tvxs, 107046]

Έχασε τη μάχη με τον καρκίνο ο Λάκης Καραλής, σημαντική μορφή της αριστεράς, ο οποίος με τον ιστορικό πλέον δίσκο «Supermarket» που πρωτο-κυκλοφόρησε το 1971 τραγούδησε τις ψυχολογικές συνέπειες της διάσπασης του ΚΚΕ πριν από σαράντα χρόνια… [http://www.tvxs.gr/v15499]

Τον Λάκη Καραλή δεν τον γνώριζα. Μια πρώτη έμμεση επαφή μαζί του είχα πριν καιρό, στις κινητοποιήσεις για να σωθεί το θέατρο Βαφείο όπου υπέγραψα κι εγώ την έκκληση για να έχω ήσυχη τη συνείδησή μου ως ευαίσθητος πολίτης! Με ντρόπιασαν τα ευγενικά γράμματα ευχαριστίας που έλαβα, λες κι είχε τόση μεγάλη αξία εκείνη η υπογραφή μου! Αυτόν τον Νοέμβρη μίλησα τηλεφωνικά με τον Λάκη Καραλή και μου είπε για το πρόβλημα υγείας του. Ξαφνιάστηκα κι άρχισα να ψελλίζω εκείνα τα λόγια συμπάθειας που λέμε συνήθως και μετά του υποσχέθηκα να του στείλω το κείμενο ενός θεατρικού έργου που μόλις είχα τελειώσει, για να μου πει τη γνώμη του, φάνηκε να χάρηκε. Ήρθε μετά ο Δεκέμβρης και ξέχασα εντελώς την υπόσχεση. Όταν του ξανατηλεφώνησα για να απολογηθώ επικαλούμενη τον Δεκέμβρη, μου απάντησε, «α, είσαι λοιπόν κι εσύ από εμάς».
Και πόσο λυπάμαι που οι περισσότεροι δεν ξέρουν ποιος είναι ο Λάκης Καραλής ή πρέπει να σκάψουν βαθιά τη μνήμη τους για να ανακαλέσουν κάτι που να τους το θυμίζει.
«Λάκης Καραλής: Αυτός που έγραψε και τραγούδησε τον στοίχο «ανάσταση αλήτισσα γιατί με τυραννάς», δεν υπάρχει σε κανένα σάιτ. Οι νεώτεροι δεν τον γνώρισαν και δεν θα τον γνωρίσουν. Κρίμα για αυτούς και κρίμα και για αυτόν», όπως γράφει ένας ακόμα αναγνώστης του tvxs [107005]


Από τα ψιλά και πάλι της ειδησεογραφίας κι ενώ πραγματοποιείται η πορεία για την Κωνσταντίνα Κούνεβα.

Ξυλοδαρμός καθαρίστριας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Τον άγριο ξυλοδαρμό εργαζόμενης ως καθαρίστριας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων καταγγέλλουν τα μέλη του Συλλόγου Διοικητικών Υπαλλήλων του Πανεπιστημίου.
Υπεύθυνη εργολάβος εταιρείας καθαρισμού ξυλοκόπησε καθαρίστρια που αρνούνταν να υπογράψει ψεύτικο αριθμό χώρων που καθάριζε ενώ είχε καταγγείλει ότι εξαναγκάζονταν να υπογράφει ότι έπαιρνε λιγότερα από όσα υπέγραφε [http://www.tvxs.gr/v15482]
Ανώνυμη. Δεν αντέχει πολλούς μύθους η εποχή μας…

Αστυνομική πολιορκία στο παλιό Εφετείο της Σωκράτους

Αστυνομικοί, οι οποίοι έχουν τοποθετήσει στο σημείο περιπολικά, πολιορκούν από χθες το απόγευμα το κτίριο του παλιού Εφετείου, στην οδό Σωκράτους. Υπό το βλέμμα τους, μετανάστες που βρίσκονται εντός του κτιρίου φωνάζουν ότι έχουν να σιτιστούν εδώ και δύο ημέρες. Η αστυνομία διενεργεί ελέγχους και έχει αποκλείσει την είσοδο στο κτίριο ακόμη και για τους δημοσιογράφους. Όποιος μετανάστης εξέρχεται του κτιρίου, συλλαμβάνεται. Εξαίρεση αποτελούν όσοι διαθέτουν έγγραφα απέλασης. Στο παλιό Εφετείο βρίσκονται περίπου 200 άτομα. Υπό το φόβο της σύλληψης, οι μετανάστες δεν βγαίνουν από το κτίριο, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ικανοποιήσουν βασικές τους ανάγκες [http://www.tvxs.gr/v15404]

Μετανάστες σας αγαπάμε, όπως σας έχουμε πολλές φορές. Συμπαθάτε μας που δεν ασχοληθήκαμε με την πολιορκία σας, έπεσε πολλή δουλειά τελευταία και δεν την προσέξαμε…

Αν [όχι Σαν] βγω απ’ αυτή τη φυλακή…

Η Χριστίνα Κυριμοπούλου είναι 20 χρόνων, έγκλειστη από τα 14 της. Στα χρόνια του εγκλεισμού της, αναζητάει τη ζωή που στερήθηκε, φλερτάροντας με το θάνατο, κομματιάζοντας το κορμί της με πολλαπλές απόπειρες αυτοκτονίας. Την ιστορία της την είχε αφηγηθεί η Ιωάννα Δρόσου σε παλιότερη ανάρτηση, διαβάστε την
[http://crimevssocialcontrol.blogspot.com/2009/05/blog-post_02.html]
Διαβάστε την κύριε Υπουργέ, ρωτήστε γι' αυτό το κορίτσι, κάντε κάτι πριν πετύχει η επόμενη απόπειρα αυτοκτονίας. Σήμερα πληροφορήθηκα ότι μια αναπάντεχη παράταση του εγκλεισμού της την έφερε για μια ακόμα φορά στο όριο του θανάτου. Έκοψε τις φλέβες της κι αρνήθηκε τη νοσηλεία. Και ξεκίνησε λευκή απεργία που σημαίνει αποχή από φαγητό, νερό και φαρμακευτική αγωγή.
Κάντε κάτι κι εσείς ομότεχνοί μου, φανείτε χρήσιμοι όσοι έχετε πρόσβαση στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Είναι μόνο 20 χρονών η Χριστίνα Κυριμοπούλου και είναι μπερδεμένη. Δεν ξέρει ποιος της έκλεψε τη ζωή, δεν ξέρει από ποιον να την ζητήσει πίσω και κομματιάζει λίγο-λίγο το κορμί της. Τελειώνει όμως ο χρόνος, και η Χριστίνα θα τα καταφέρει να αποδράσει. Όπως και τόσοι άλλοι που δεν τους αξιώσαμε με την προσοχή μας...
[από την ιστοσελίδα μου]

Αφροδίτη Κουκουτσάκη

Η γιορτή των σβόλων ΄- νέες μέθοδοι καλλιεργειών

Μια πρωτοποριακή μέθοδο γεωργίας, στην οποία δεν χρησιμοποιούνται λιπάσματα και φυτοφάρμακα, εφαρμόζει το μοναδικό κέντρο «φυσικής καλλιέργειας» στην Ελλάδα, στο Κλησοχώρι Έδεσσας. Στο εν λόγω κέντρο θα πραγματοποιηθεί στις 21-31 Αυγούστου 2009 η «παγκόσμια γιορτή των σβώλων», με συμμετοχή εθελοντών από τη Λατινική Αμερική, την Ευρώπη και την Ιαπωνία.Η φυσική καλλιέργεια είναι μια μέθοδος γεωργίας στην οποία δεν χρησιμοποιούνται λιπάσματα και φυτοφάρμακα, δε γίνεται κατεργασία της γης, ούτε βοτάνισμα ή ζιζανιοκτονία. Εμπνευστής της είναι ο Ιάπωνας Masanobokou Fucuoka, αγρότης, φιλόσοφος και πρώην φυτοπαθολόγος, ο οποίος την ονομάζει και «μέθοδο του να μην κάνεις τίποτα». Η φυσική καλλιέργεια διαφέρει ριζικά τόσο από την επιστημονική γεωργία, όσο και από την βιολογική ή την οργανική γεωργία. Ο βασικός στόχος του φυσικού καλλιεργητή είναι να υπηρετήσει τη φύση, να δημιουργήσει γόνιμο έδαφος και τέλος να επιτύχει την οικονομική του αυτάρκεια. Έχει μια ολιστική θεώρηση και βασίζεται στην διαισθητική, μη διαχωριστική γνώση. Τυλίγοντας σπόρους μέσα σε σβώλους από αργιλόχωμα και σπέρνοντας μια μεγάλη ποικιλία από εκατό και πλέον είδη σπόρων από οπωροφόρα και δασικά δέντρα, λαχανικά, σιτηρά και φυτά χλωρής λίπανσης πριν αρχίσει η περίοδος των βροχών (άνοιξη-φθινόπωρο), λύνουμε ταυτόχρονα το πρόβλημα της διάβρωσης του εδάφους, της βελτίωσης της γονιμότητας, το πρόβλημα των ασθενειών και των προσβολών από έντομα. Το κλειδί είναι η σπορά μεγάλης ποικιλίας φυτών. «Μπορούμε να δημιουργήσουμε αγροκτήματα, να αναβλαστήσουμε άγονους λόφους και βουνά, να πρασινίσουμε τις ερήμους και να μετατρέψουμε τη γη σε παράδεισο», ισχυρίζονται οι εμπνευστές του μοναδικού κέντρου φυσικής καλλιέργειας στην Ελλάδα, που δημιουργήθηκε από ομάδα εθελοντών το καλοκαίρι του 1999 και φιλοξενείται σε έκταση 5,5 στρεμμάτων στο Κλησοχώρι Έδεσσας, με εμψυχωτή τον κ.Παναγιώτη Μανίκη. Οι προσπάθειες αναβλάστησης στην Ελλάδα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1993 από ομάδα εθελοντών και μέχρι το 1998 πραγματοποιούνταν σε διάφορες περιοχές, σε μικρή κλίμακα με επιτυχή αποτελέσματα. Το Μάρτιο και τον Οκτώβριο του 1998 πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα οι δυο πιο μεγάλες σπορές του πλανήτη - συνολικής έκτασης 100.000 στρεμμάτων - με τη μέθοδο της φυσικής καλλιέργειας, στην περιοχή της λίμνης Βεγορίτιδος. Ο εμπνευστής της μεθόδου, Masanobokou Fukuoka, ήταν παρών. Τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά διότι, παρά τις διαβεβαιώσεις, ο χώρος εν διαφυλάχτηκε από την βόσκηση αιγοπροβάτων. Ακόμα και περιφραγμένες εκτάσεις παραβιάστηκαν και καταπατήθηκαν από τους κτηνοτρόφους. Το 1999 και το 2000 έγιναν σπορές στο Ποικίλο Όρος δυτικά της Αθήνας σε συνολική έκταση 10000 στρεμμάτων με μεγάλη επιτυχία. Το 2004 και 2006 έγιναν σπορές στην Ανθούσα Πεντέλης σε έκταση 5000 στρεμμάτων όπου και πάλι η βόσκηση συνετέλεσε σε μειωμένη επιτυχία της προσπάθειας. Παράλληλα έγιναν σπορές στην Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία σε μικρές εκτάσεις και μια μεγάλη σπορά στην Ινδία με την πρωτοβουλία του τότε πρωθυπουργού Raman Rao. To 2008 έγινε σπορά σε 3.000 στρέμματα στην Κερατέα Αττικής. Η επιτυχία έφτασε το ποσοστό του 80% με προοπτική 100% αν δε βοσκηθεί. Στις 21-31 Αυγούστου 2009 θα γίνει στο αγρόκτημα του Κλεισοχωρίου Έδεσσας η παγκόσμια γιορτή των σβώλων. Εθελοντές από την Λατινική Αμερική, την Ευρώπη και την Ιαπωνία θα εργαστούν για να παραχθούν σβώλοι για σπορά σε κατεστραμμένες από την φωτιά περιοχές της Ελλάδας. http://www.ekke.gr/estia/Cooper/Anablastisi_Manikis_2007/Kentro_Fysikis_Kalliegeias.htm?option=com_content&task=view&id=431&Itemid=71 http://www.naturalfarming.eu/ http://www.geocities.com/karoubas/nfgreek.html http://groups.yahoo.com/group/spora-se-svolous/ http://www.geocities.com/naturalfarming/


Γεράσιμος

Ακροβατώντας σε τεντωμένο σχοινί

Ακροβατώντας σε τεντωμένο σχοινί

Ενα κείμενο για τον Ελεύθερο Γαλαξία

Με μία πρώτη – εξωτερική – ματιά, το πρωτότυπο του εγχειρήματος του Ελεύθερου Γαλαξία έγκειται στο ότι άνθρωποι προερχόμενοι από ένα ευρύ ιδεολογικό φάσμα, που πιάνει από την κοινοβουλευτική ριζοσπαστική αριστερά μέχρι τον αντιεξουσιαστικό χώρο, δραστηριοποιούνται από κοινού για να προτείνουν στην τοπική κοινωνία δραστηριότητες μη εμπορευματικού χαρακτήρα, καθώς και εκδηλώσεις κοινωνικού και πολιτικού προβληματισμού. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Η συνύπαρξη αυτή κατέστη δυνατή, χάριν της υιοθέτησης της οργανωτικής δομής που χαρακτηρίζει το Κοινωνικό Φόρουμ: αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων βάσει συναίνεσης και όχι πλειοψηφίας. Είναι το δάνειο αυτό, το οποίο, εξασφαλίζοντας την ισότιμη συμμετοχή κάθε μειοψηφίας στην διαμόρφωση των αποφάσεων, εγκαθιστά ένα πνεύμα εμπιστοσύνης μεταξύ των συμμετεχόντων και επιτρέπει έτσι την κοινή δράση.
Το πραγματικά πρωτότυπο στο εγχείρημα του Ελ. Γαλαξία είναι το ότι η πολλαπλότητα αυτή συνυπάρχει όχι στο πλαίσιο ενός κινήματος διεκδίκησης, αλλά εντός ενός αυτόδιαχειριστικού πειράματος. Και αυτό για τον εξής λόγο. Η ποικιλία των ιδεολογικών μοντέλων αντανακλάται και στο νόημα που αποδίδει ο καθένας στην αυτοοργάνωση. Ετσι, εκεί που σε άλλες αυτοδιαχειριστικές καταλήψεις, μια κοινώς αποδεκτή ιδέα περί του τί είναι η αυτοοργάνωση αποτελεί το προαπαιτούμενο της δράσης, εδώ είναι πάντα το ζητούμενο.
Βέβαια, αυτή η συνεχής αναζήτηση – συχνά μέσω αντεγκλήσεων και διαφωνιών – του τί μπορεί τελικά να είναι ένας αυτοδιαχειριζόμενος κοινωνικός χώρος, του ποιες συμπεριφορές και πρακτικές μπορούν να γίνονται αποδεκτές, έχει το μειονέκτημα ότι δοκιμάζει τα όρια και τις αντοχές των συμμετεχόντων. Από την άλλη όμως, έχει το πλεονέκτημα ότι καταδεικνύει με αδιάψευτο τρόπο τα πραγματικά εμπόδια του εγχειρήματος: μισαλλοδοξία, εγωισμός, κοινωνικός συντηρητισμός, εξουσιολαγνεία, πλευρές δηλαδή του εαυτού μας που τις γεννά η ανταγωνιστική και αυταρχική δομή της κοινωνίας μας.
Αν λοιπόν, για έναν εξωτερικό παρατηρητή, ο Ελ. Γαλαξίας φαίνεται να ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί εξαιτίας των ιδεολογικών αντιθέσεων όσων τον συναπαρτίζουν, για όποιον συμμετέχει γίνεται ξεκάθαρο πως είναι ο ίδιος που ακροβατεί μεταξύ της αποξένωσης που του επιβάλει ο καπιταλισμός και της ανάγκης του να επανεφεύρει την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη.

Και αυτός ο ίλιγγος κάνει την συμμετοχή μεθυστική.

Πασχάλης

Στη λεβεντογέννα Μανωλάδα ...

"Στη λεβεντομάνα Μανωλάδα κατηγορήθηκαν δύο μετανάστες ότι κλέψανε δύο ζωντανά. Οι ντόπιοι παλικαράδες ιδιοκτήτες τους πιάσανε τους δέσανε από πίσω από ένα δύκικλο και τους σέρνανε για παραδειγματισμό μέσα στους δρόμους."

"...Αν αναζητά κάποιος τον ορισμό της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο, αρκεί να επισκεφτεί τα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας στην Ηλεία. Η καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ενός κόσμου εξαθλιωμένων μεταναστών, εργατών γης, είναι το μέσο μιας χούφτας επικυρίαρχων για τη διαιώνιση της σύγχρονης δουλοκτησίας. ..."
Τα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας
http://www.anarkismo.net/article/13233

Δεν μεγάλωσα με παραμύθια για πρίγκηπες. Αντι γι’ αυτά άκουγα ιστορίες από την αντίσταση για κοπέλες «που της πάτησε το τανξ
στη διαδήλωση στην κατοχή» και «για παλήκαρους που εμφανιστήκανε μες την Αθήνα, στην κηδεία με τα μούσια και τα φυσεκλίκια» για να τιμήσουνε τους πρώτους νεκρούς των δεκεμβριανών. Αυτές είναι οι πρώτες μου μνήμες.
Μια απ’ αυτές τις ιστορίες ήταν ότι στην Πελοπόννησο, «εκείνα τα παληκάρια τους ελασίτες που πιάνανε μετά την κατοχή, οι γριβαίοι κι οι ταματασφαλίτες τα δένανε πίσω από τα τζιπ και τα σέρνανε σε κείνα τα βουνά πάνω στις πέτρες».
Αυτό ήταν και το τέλος του κεντρικού ήρωα της τριλογίας του Στρατή Τσίρκα. Δεμένος πίσω από το τζιπ στις πέτρες.
Τι άλλαξε από τότε στη Μανωλάδα; Το τζιπ έγινε μηχανάκι, οι παλήκαροι γίνανε μεροκαματιάρηδες φουκαράδες αλλά οι μπουραντάδες μείνανε μπουραντάδες.

Μάρω

Βάζουν στο αρχείο το Βιτριόλι

Βάζουν στο αρχείο της υπόθεση της Κούνεβα

Το πληροφοριακό υλικό συνέλεξε η σ. Νέλλη

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 16 Iουνιου
Στο αρχείο η υπόθεση Κούνεβα;
Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΠΑΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ
«Οδυνηρή έκπληξη» προκάλεσε στους συνηγόρους της συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα, η απόφαση του 13ου τακτικού ανακριτή του Πρωτοδικείου Αθηνών, στον οποίο είχε ανατεθεί η διενέργεια κύριας ανάκρισης για την εξακρίβωση των δραστών της απόπειρας ανθρωποκτονίας κατά της μετανάστριας, να περατώσει την ανάκριση.
Οι δικηγόροι της καθαρίστριας, που στις 23 Δεκεμβρίου του 2008 δέχθηκε επίθεση από αγνώστους με βιτριόλι ενώ επέστρεφε από τη δουλειά της, Κώστας Παπαδάκης και Δάφνη Βαγιανού σε χθεσινή τους ανακοίνωση τονίζουν ότι «η περάτωση της ανάκρισης θα έχει συνέπεια την παύση κάθε παραπέρα ανακριτικής έρευνας και τη θέση της υπόθεσης στο αρχείο, εφ' όσον το αρμόδιο δικαστικό Συμβούλιο Πλημμελειοδικών, στο οποίο θα διαβιβαστεί η δικογραφία, συνταχθεί με τη θέση του κ. ανακριτή».
«Μια τέτοια εξέλιξη -τονίζουν οι συνήγοροι- έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με τη λαϊκή απαίτηση που εκφράστηκε πολύτροπα, ανυποχώρητα και έντονα εντός και εκτός Ελλάδας, να διερευνηθεί η υπόθεση σε βάθος και να βρεθούν οι ένοχοι».
Ο Κ. Παπαδάκης και η Δάφνη Βαγιανού από τον Μάρτιο σε συνέντευξη Τύπου που είχαν δώσει, είχαν καταγγείλει τις σημαντικές παραλείψεις που παρατηρούνταν στην αστυνομική και ανακριτική έρευνα, όπως επίσης την έλλειψη ανακριτικού προσανατολισμού και τη μη αξιολόγηση δεκάδων καταθέσεων που αναφέρονταν στη συνδικαλιστική δράση και στους αγώνες της Κ. Κούνεβα.
Κάνουν γνωστό ότι σε αναλυτικό υπόμνημα που θα καταθέσουν τις επόμενες μέρες στη δικογραφία θα επισημαίνουν, όπως και προφορικά, τις ελλείψεις της ανάκρισης που καθιστούν απαράδεκτη την περάτωσή της, ενώ τονίζουν ότι θα εξαντλήσουν κάθε νόμιμο μέσο για να αποτραπεί η θέση της υπόθεσης στο αρχείο.
«Καλούμε κάθε αρμόδιο εισαγγελικό, δικαστικό λειτουργό και προϊστάμενο να αναλογιστούν τις ευθύνες τους απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και να δείξουν στην πράξη ότι η έννομη τάξη δεν θα επιτρέψει στους δολοφόνους της μετανάστριας - εργάτριας - συνδικαλίστριας - καθαρίστριας Κ. Κούνεβα να κυκλοφορούν ελεύθεροι και να αισθάνονται αδίωκτοι, στοχοποιώντας με τη βοήθεια και των πρόσφατων πολιτικών εξελίξεων, τα επόμενα θύματά τους», υπογραμμίζουν οι δικηγόροι.
papastat@enet.gr

TVXS 16 Iουνιου

Προς το αρχείο οδεύει η υπόθεση της δολοφονικής επίθεσης με βιτριόλι που δέχθηκε η γραμματέας της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών, Κωνσταντίνα Κούνεβα, καθώς ο ανακριτής που ερευνούσε την υπόθεση αποφάσισε να περατώσει την ανάκριση. Ο δικηγόρος της Κ. Κούνεβα, Κώστας Παπαδάκης δήλωσε στο Tvxs.gr ότι σήμερα κατατέθηκε σχετικό υπόμνημα στον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών, καθώς και στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.
Οι δικηγόροι του θύματος κ.κ. Κώστας Παπαδάκης και Δάφνη Βαγιανού προαναγγέλλουν ότι προτίθενται να «εξαντλήσουν κάθε νόμιμο μέσο για να αποτραπεί η θέση της δικογραφίας στο αρχείο» ενώ δεν κρύβουν την «οδυνηρή έκπληξή τους» για την απόφαση του ανακριτή, παρά το γεγονός ότι δεν εντοπίστηκαν οι δράστες της επίθεσης. Σήμερα οι κ.κ. Κ. Παπαδάκης και Δ. Βαγιανού κατέθεσαν στον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών υπόμνημα και συναντήθηκαν μαζί του για να του εκθέσουν τις ανησυχίες και τις διαμαρτυρίες τους για την πορεία της έρευνας. Οι δικηγόροι έλαβαν διαβεβαιώσεις ότι θα διεξαχθούν όλες οι αναγκαίες έρευνες για την αποκάλυψη της αλήθειας. Πηγή είδησης: Τα Νέα

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 17-06-09
Κ. Κούνεβα: Δεν θέλουν να τους βρουν...
«Εκλεισε» η υπόθεση

«Δεν θέλουν να τους βρουν. Αν ήθελαν, δεν θα άφηναν να περάσουν οι πρώτες πέντε ημέρες χωρίς έρευνα», λέει στην «Κ» η Κωνσταντίνα Κούνεβα, Κυριακή 14 Ιουνίου στον 10ο όροφο του Ευαγγελισμού, δίχως μίσος, δίχως οργή, λίγες μόνο ώρες πριν γίνει γνωστό ότι ο ανακριτής «έκλεισε» την έρευνα για την υπόθεσή της, χωρίς να έχει καταλήξει στους ενόχους. Χωρίς να έχουν αξιοποιηθεί σημαντικά στοιχεία. «Για χάρη της ανθρωπιάς και μόνο, πρέπει να τους βρουν. Τους ξέρουν» λέει η Κωνσταντίνα, με τη νηφαλιότητα του ανθρώπου που επέζησε της καταστροφής. Το ένα μάτι ραμμένο και στη θέση της μύτης δύο κόκαλα. Κοιτάει τον κόσμο με το άλλο μάτι, γαλανό, το μόνο που απέμεινε να θυμίζει τη γυναίκα της φωτογραφίας, αναμένοντας δικαιοσύνη.

«Για χάρη της ανθρωπιάς πρέπει να τους βρουν...»
Tης Χριστινας Kοψινη

Υπέροχη η θέα από αυτό το μπαλκόνι. Ολα φαίνονται πεντακάθαρα. Ο Υμηττός, το δάσος της Καισαριανής, ακόμη και ο Παρθενώνας. «Κάποια στιγμή είδα την Ακρόπολη», λέει με βεβαιότητα, αλλά αμέσως μετά αρχίζει να αμφιβάλλει: «Nομίζω ότι είχε καθαρίσει κάποια στιγμή το μάτι, και την είδα».

Αυτό το μάτι είναι το μόνο που θυμίζει κάτι από την κοπέλα της φωτογραφίας. Γαλανό. Μονίμως ανοιχτό, γιατί και εδώ το οξύ έκανε τη δουλειά του και τώρα «απομένει η επέμβαση της Πέμπτης για να κλείνει το βλέφαρο» - μου λέει.

Ομως, ο εκτελεστής της 23ης Δεκεμβρίου ήξερε πώς να προστατεύσει τα δικά του μάτια από το βιτριόλι. «Κάλυψε με το δεξί χέρι το πρόσωπό του και την περιέλουσε με το αριστερό» αναφέρουν οι πληρεξούσιοι δικηγόροι της στο υπόμνημα που κατέθεσαν χθες στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και τον προϊστάμενο Εισαγγελίας Πρωτοδικών, προκειμένου να συνεχιστεί η ανάκριση και να μην πάει η υπόθεση στο αρχείο, όπως αποφάσισε ο ανακριτής. Στο ίδιο υπόμνημα οι κ.κ. Βαγιαννού και Παπαδάκης απαριθμούν πολλές παραλείψεις έρευνας υλικού και προσώπων.

Στο αρχείο της λήθης

Κυριακή 14 Ιουνίου. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα ζήτησε να συναντηθούμε. Σφίγγω τα χέρια της και τα νιώθω δυνατά. Εγώ είμαι η αδύναμη. Πώς να μιλήσω με τη δική της φυσικότητα για πράγματα τόσο αφύσικα όταν βλέπω πώς την κατέστρεψαν; Πώς να την παραπλανήσω με λόγια άσχετα και να κρύψω το σοκ από τη θωριά της, τώρα που έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο μαζί της; Σκέφτομαι τους συναδέλφους, ανταποκριτές πολέμου και αναρωτιέμαι πώς αντέχουν.

H γυναίκα που κάθεται απέναντί μου, που μιλάει ασταμάτητα παρά την τραχειοστομία της, που συμπεριφέρεται με απίστευτη νηφαλιότητα, που διαπιστώνει την ανθρωπιά που «έχουν μέσα τους όλοι αυτοί που συμπαραστάθηκαν», έχει την όψη των ανθρώπων που επέζησαν μετά την καταστροφή. To οξύ κατέστρεψε τα πάντα. Το ένα μάτι ραμμένο και στη θέση της μύτης δύο κόκαλα.

Αυτή είναι η εικόνα που δεν πρέπει να μπει στο αρχείο της λήθης, όπως αποφάσισε ο ανακριτής. «Οχι, δεν πρέπει να δοθεί η φωτογραφία της, γιατί θα προκαλέσει μίσος» επιμένει η μητέρα, η Ελένη Ντέτσεβα. «Δεν συμφωνώ κυρία Κοψίνη», λέει και η δικηγόρος της, η κ. Βαγιανού.

«Αν ήθελαν...»

Ευαγγελισμός, κτίριο ΑΧΕΠΑ, 10ος όροφος. Η φρουρά έξω από τον θάλαμο έχει ατονήσει. Δύο αστυνομικοί με πολιτικά παίζουν με τα κινητά. Δεν με βλέπουν που μπαίνω. Λες και ξέρουν ότι η υπόθεση σε λίγο θα πάει στο αρχείο. Ποιος ξέρει; Iσως, επηρεασμένοι από το κλίμα των ημερών, σκέφτονται ότι και η Κωνσταντίνα Κούνεβα είναι, απλώς, μια ακόμη ξένη, όπως τόσοι. Ισως πάλι, να μην σκέφτονται τίποτε, απλώς, παίζουν με τα κινητά.

Στον θάλαμο ο γιος της έχει πάρει το μπαμπάκι και καθαρίζει το κολλύριο που μόλις της ενστάλαξε μια νοσοκόμα. Η πρώτη επαφή έγινε πριν από λίγες ημέρες. Τώρα είναι κάθε απόγευμα εκεί. Την πειράζει και της χαϊδεύει τα μαλλιά, με περισσή δόση χιούμορ.

«Τι λες για την ανάκριση Κωνσταντίνα;»

«Δεν θέλουν να τους βρουν. Αν ήθελαν, δεν θα άφηναν να περάσουν οι πρώτες πέντε ημέρες χωρίς έρευνα». Δεν επιμένω. Ας μην σπαταληθεί αυτή η συνάντηση στον βωμό μιας δημοσιογραφικής αποκλειστικότητας. «Για χάρη της ανθρωπιάς και μόνο, πρέπει να τους βρουν. Τους ξέρουν», λέει. Καμία οργή. Κανένα μίσος. Μόνο όταν η συζήτηση φτάνει στη Βουλγαρία, στα Σιλίστρα και στο ταξίδι που έκανε το 2006, δείχνει να ταράζεται. «Δεν θέλω να ξαναπάω.

Πικράθηκα πολύ όταν είδα πόσα παιδιά πέθαναν από τα ναρκωτικά και πόση φτώχεια υπήρχε στην πόλη. Ντρεπόμουν που ήμουν καλύτερα από αυτούς», λέει και το μάτι της αρχίζει να στάζει... Για τους άλλους που έμειναν πίσω.

ΤΑ ΝΕΑ Τρίτη 16 Ιουνίου 2009
Βάζουν το βιτριόλι στο αρχείο
Ο ανακριτής κηρύσσει το τέλος της έρευνας ενώ οι δράστες παραμένουν ασύλληπτοι
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Μίνα Μουστάκα

Στο αρχείο... οδεύει- όπως όλα δείχνουν- η υπόθεση για τη δολοφονική επίθεση με βιτριόλι που είχε δεχθεί το βράδυ της 22ας Δεκεμβρίου 2008 η γραμματέας της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών Κωνσταντίνα Κούνεβα. «Θα εξαντλήσουμε κάθε νόμιμο μέσο για να αποτραπεί η θέση της δικογραφίας στο αρχείο» προαναγγέλλουν οι πληρεξούσιοι δικηγόροι του θύματος, κ.κ. Κώστας Παπαδάκης και Δάφνη Βαγιανού, χωρίς να κρύβουν «την οδυνηρή έκπληξή τους» για την απόφαση του ανακριτή να κηρύξει το πέρας της δικαστικής έρευνας, που ουσιαστικά βρίσκεται στο... σημείο μηδέν, αφού οι δράστες της επίθεσης εξακολουθούν να παραμένουν ασύλληπτοι. Το τέλος της ανάκρισης έχει ως άμεση συνέπεια την παύση κάθε άλλης ανακριτικής έρευνας και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια την υπόθεση στο αρχείο της δικαιοσύνης, εφόσον και το δικαστικό συμβούλιο που θα εκδώσει το σχετικό βούλευμα για την «υπόθεση Κούνεβα» συνταχθεί με την άποψη του ανακριτή που διενήργησε την έρευνα. Οι δικηγόροι της Κ. Κούνεβα σε μία προσπάθεια, έστω στο παρά πέντε να κρατήσουν... ζωντανή τη δικογραφία, προτίθενται να καταθέσουν τις επόμενες ημέρες υπόμνημα επισημαίνοντας από την πλευρά τους τις ελλείψεις- όπως λένε- της ανακριτικής διαδικασίας θέλοντας να καταδείξουν ότι η έρευνα πρέπει να συνεχιστεί, ώστε να εξαντληθούν όλα τα δικονομικά και ουσιαστικά αποδεικτικά μέσα για τον εντοπισμό των δραστών, που έξι μήνες μετά την επίθεση παραμένουν άγνωστοι για τις δικαστικές αρχές. «Σε μία τέτοια υπόθεση με τεράστιες κοινωνικές διαστάσεις, που έχει ευαισθητοποιήσει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, έχει κινητοποιήσει χιλιάδες συνδικάτα, κοινωνικούς και πολιτικούς φορείς και έχει επιβάλει το ενδιαφέρον της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου για κατά προτεραιότητα διερεύνηση, καμία ολιγωρία και παράλειψη δεν συγχωρείται» τονίζουν σε δηλώσεις τους οι κ.κ. Κ. Παπαδάκης και Δ. Βαγιανού. Καταγγέλλουν παραλείψεις Θυμίζουν μάλιστα ότι στο διάστημα που μεσολάβησε κατ΄ επανάληψη «έχουμε επισημάνει ότι τόσο η προανακριτική όσο και η ανακριτική μέχρι τώρα έρευνα όχι μόνο δεν έχει περιλάβει όλες τις αναγκαίες ενέργειες για την εξακρίβωση των υπαιτίων, αλλά έχει παραλείψει στοιχειώδεις ανακριτικές ενέργειες, που έστω και τώρα- παρά την ανεπίτρεπτη καθυστέρηση- θα μπορούσαν να συμβάλουν στη διαλεύκανση της υπόθεσης». Οι δικηγόροι της Κ. Κούνεβα καλούν, όπως συμπληρώνουν στη δήλωσή τους, «καλούν κάθε αρμόδιο εισαγγελικό και δικαστικό λειτουργό να αναλογιστεί τις ευθύνες του απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και να δείξει στην πράξη ότι η έννομη τάξη δεν θα επιτρέψει στους δράστες της δολοφονικής επίθεσης κατά της μετανάστριας- εργάτριας- συνδικαλίστριας- καθαρίστριας να κυκλοφορούν ελεύθεροι και να αισθάνονται αδίωκτοι στοχοποιώντας, με τη βοήθεια των πρόσφατων πολιτικών εξελίξεων, τα επόμενα θύματά τους».
ΟΙ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ ΤΗΣ ΚΟΥΝΕΒΑ
θα καταθέσουν υπόμνημα θέλοντας να καταδείξουν ότι πρέπει να εξαντληθούν όλα τα δικονομικά και αποδεικτικά μέσα για τον εντοπισμό των δραστών

Γραμμή SOS για ΑΜΕΑ

Ενα άρθρο του σ. Γιάννη Κατ.

Γραμμή SOS για παιδιά και εφήβους 112-25.

Στην Ελλάδα έχουμε την πρώτη τηλεφωνική γραμμή για τα παιδιά και τους εφήβους η οποία και λειτουργία εδώ και ένα μήνα. Οι νέοι θα μπορούν να καλούν στον αριθμό 112-25. Η κλήση είναι δωρεάν. Το κάθε ένα παιδί θα μπορεί να καλεί για οτιδήποτε πρόβλημα που θα αφορά στην ψυχική υγεία των παιδιών και των εφήβων για τη βία που ασκείται μέσα στην οικογένεια και όχι μόνο εκεί. Αυτό αφορά και ΑΜΕΑ που έχουν κάποια προβλήματα υγείας. Στην παρακάτω γραμμή μας απαντούν ψυχολόγοι αλλά και κοινωνικοί λειτουργοί ενώ έχει δημιουργηθεί μια βάση δεδομένων με όλες τις πληροφορίες που αφορούν στα παιδιά και στους εφήβους.

Είχαμε 150 κλήσεις οι οποίες και έγιναν μόνον τον πρώτο μήνα της λειτουργίας της γραμμής. Τρεις από αυτές είχαν να κάνουν με την κακομεταχείρισιη παιδιών και γι' αυτό και τα περιστατικά αυτά παραπέμφθηκαν στις αντίστοιχες εισαγγελίες. Η αναφορά των υπευθύνων αναφέρει ότι υπάρχουν συχνά θέματα και είναι σοβαρό πρόβλημα ο αλκοολισμός των εφήβων.

Η γραμμή αυτή είναι δημιουργία της Ενωσης Γραμμή για το παιδί, η οποία και αποτελεί μια ομπρέλα δέκα φιλανθρωπικών ιδρυμάτων που δημιουργήθηκε πριν από 15 χρόνια.

Γιάννης Κατ.

(Ο σ. Γιάννης Κατ. ανήκει στην Ομάδα του Ελεύθερου Γαλαξία που ασχολείται με τα ΑΜΕΑ)

Κατάληψη πάμε δυναταααααααααααααααά!

Με την ανάρτηση αυτή εγκαινιάζεται ο νέος ιστότοπος του Ελεύθερου Γαλαξία που θα φιλοξενεί κείμενα φίλων του εγχειρήματος !

Για μια ακόμη φορά

Πάμε δυναταααααααααααααααααααααααααααααά!